بار اوله دارم پست میذارم قبلا تو قالب یه خواننده خاموش ولی نتونسم طاقت بیارم کسی و نداشتم باهاش حرف بزنم .. دلم عجیب گرفته از زندگی و داستاناش سنی ندارم ولی نمیفهمم این حجم از خستگی و دلزدگی رو.. خانما سوال من از اونایی هست که تو دوران بچگی و نوجوونیشون سختی کشیدن رسیدن به جایی که بگن بسه نمیخوام ادامه بدم ولی الان عمیقا احساس خوشبختی میکنن ..
چیشد که خوشبختیه بوجود اومد؟با ازدواج با رشته خوب دانشگاه خوب چیشد؟ منتظر چی باشم چیکار کنم منم میخوام اون معجزه رو ...
کی اون بالایی به حرفات‌گوش میده
شوهرم کمک‌کرد
من الان از تو عمق اون قسمت بدبختی بهت سلام میکنم و دست تکون میدم:)
نقطه ی عطف چندانی نداشتم
ولی یه سری باورایی برام ایجاد شد وقتی بدون کلاس و از مدرسه ی دولتی رفتم سمپاد و اونجا تو ازمونای مختلف مقام اوردم و باعث شد فکر کنم خیلی خاصم و میتونم هر کاری انجام بدم
خیلی اعتماد بنفس داد بهم
خود خدا گفته بعد از هر سختی آسانی هست...
ترک کزدنه کسی که دوستش داشتم....
پی پولی و کار....
ازدواج.....
با رفتنم به دانشگاه
من الان وجود همسرم زندگیمو عوض کرد
ولی عوارض روحیِ اون همه سختی ک کشیدم هنوز همراهم هست و هیچوقتم از بین نمیره چون یه برهه از زندگیم بوده
فقط خودتو باور کن
اوضاع من خیلی بد بود خییییلییییی
یه ازدواج سنتی و تقریبا زوری کردم به تازگیا
خیییلییی بازم مشکل بود الانم هست.. ی چندوقتیه خوب شده البته اگه همینطوری خوب ادامه دار بمونه خیلی جای امیدواری هست.. خیلی تلاش کردم برای زندگیم هرچند انتخاب خودم نبود و باب میلم نبود
اما چون راه دیگه ای ندارم میگم این از بین بد و بدتر بدهست
ولی بنظر من روی خودت کار کنی و مستقل و باسواد شی خیلی بهتر از ازدواج هست..
ای کاش ی معجزه اتفاق بیفته واسمون زندگیمون تغییر کنه،همونجوری ک معجزس این زندگیمم ینی ی چیز عجیب مزخرفه پس من مطمعنم باید ی معجزه دیگ باشه تا منو از این لجنزاری ک خدا خودش گذاش بکشه بیرون
