☀️ سلام
وحید سه سالش بود. وحید پسر عموی من بود. وحید سلام نمی کرد.
صبح ها که از خواب بیدار می شد، زل می زد به چشم های یک عالم عمو و عمه و مادربزرگ و پدربزرگ و سلام نمی کرد.
همه می گفتند: وحید سلام کن! وحید سلام کن! ولی وحید می رفت زیر چادر مادرش قایم می شد یا پشت درِ اتاقشان سنگر می گرفت و سلام نمی کرد.
من یک سال و نیم از وحید بزرگتر بودم و سلام نکردنِ وحید بزرگ‌ترین مشکلم بود.
برای همین از این اتاق به آن اتاق می رفتم و می گفتم: سلام
از آشپزخانه می آمدم به هال و می گفتم: سلام
می رفتم به ایوان و رو به باغ می گفتم: سلام
به صندلی ها سلام می کردم. به دمپایی ها سلام می کردم. به کاسه و بشقاب و پیش دستی ها سلام می کردم!
همه کلافه می گفتند: عرفان چرا اینقدر سلام می کنی! عرفان بسه! عرفان سلام نکن!
می گفتم: آخه وحید سلام نمی کنه!
یعنی در آن دنیای چهار سال و اندی‌ِ خودم دنبال یک راه چاره می گشتم، می خواستم چیزی را جبران کنم، می خواستم از خجالت بزرگترها در بیایم. از دار دنیا فقط یک سلام داشتم و با دست و دلبازی تمام ولخرجی می کردم!
حالا هم مشکلم همین است، حالا هم که جامعه پر است از خشم و خشونت و بی رحمی و بی سلامی، هنوز هم من جز سلام چیزی ندارم.
هنوز هم از این اتاق به آن اتاق می روم و سلام می کنم. به خیابان سلام می کنم، به اتوبوس سلام می کنم، به آجرهای دیوار و به سنگفرش پیاده رو سلام می کنم.
به آدم و درخت و پرنده، به دوست و دشمن و غریبه و آشنا و مردگان و زندگان سلام می کنم.
هنوز هم بعد از این همه سال چاره ای جز سلام پیدا نکرده ام.
راستی دوزخ مگر چیست جز جغرافیایِ بی سلامی و بهشت مگر کجاست جز اقلیمِ سلام!
✍️عرفان_نظرآهاری
☀️
☀️#سلام_کن
وَعِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا
