سلام به دوستان
۱۵ سال زندگی مشترک پر از فراز و فرود بوده ..روزای خوب و بد با هم ..ولی وقتی دارم به خوبیاش فکر می کنم یوهو چند تا تلخیاش میاد تو ذهنم..مثلا تولد دخترم قشنگ بود و لطیف، بهش که فکر می کنم یوهو داستان ۹ ماه بارداری سختم که با خوندن پیامک های عاشقانه تو گوشی شوهرم همراه بود میاد ذهنم
گریه هام تو ۹ ماه بارداری و حتی روزی که از بیمارستان اومدم...خلاصه این یه مورد بود که ایشالا سر کسی نیاد ولی خوب می دونید با آدم چکار می کنه منی که کلی زجر کشیده بودم مثل سقط اجباری توسط شوهر و تحقیر و تنهایی.. این تقریبا نابودم کرد ..یه آدم عصبی و زود رنج و افسرده که ۵ سال دارو هم مصرف کردم. دردایی داشتم که معلوم نبود از چیه ...
حالا بعد این همه سختی من داغون ،آدم سابق نشدم که نشدم
شوهرم سعی کرده جبران کنه ولی هر وقت مثل همیشه عصبی میشه و بی محلی می کنه من دیوانه میشم ..عادت کردم منت کشی کنم ..تا همه چی آروم بشه و من فکر بدی نکنم...
بعد یه بحث و شکوندن ظرف و ظروف توسط شوهرم رفت و الان ۱۰ روزه رفته من و دخترم تنهاییم ..
سریع هم حساب بانکی مشترک رو خالی کرد..منم بلاکش کردم...تا امروز که چون تولدش بود هم خودم و هم دخترم تبریک گفتیم حتی نگاه نکرد و تماس رو جواب نداد..تمام مدارک رو هم برده...
افسردگیم برگشته اونقدر شبا گریه می کنم و دارم زجر می کشم منی که شدم یه آدم بی اعتماد به نفس الان چکار کنم ..سند خونه و ماشین رو هم برده که هر دو به اسم منه..فکر خیالای بدی میاد ذهنم می ترسم ...هیچ کسی رو هم ندارم ..دخترم رو تو تعطیلات می بردم پارک و تفریح و پیاده روی که دلش نگیره..ولی احساس می کنم خودم دارم نابود میشم..آرزوی مرگ دارم که چرا اینقدر سختی برای منه تنهاست..دخترم رو نگاه میکنم و دلم میشکنه..شاید من عصبی و زود رنج شدم ولی حق من اینه ؟
