جدا از این که «بدن مرده» یک جسد رو به فاسد شدن است، هنوز هم علائمی از زندگی در آن جریان دارد. گروهی از دانشمندان (که تعدادشان رو به افزایش است)، یک جسد در حال فساد را سنگبنای شکلگیری یک اکوسیستم گسترده و پیچیده در نظر گرفتهاند که پس از تجزیه شدن، نوعی تکامل را تجربه میکند.
تجزیهی جسد، چند دقیقه بعد از مرگ طی فرآیندی به نام «اتولیز» یا هضم خود به خود شروع میشود. وقتی ضربان قلب میایستد، زمان کوتاهی بعد از آن سلولهای بدن از اکسیژن محروم میشوند و اسیدیتهی آنها زیاد میشود. سپس طی یک سری واکنشهای شیمیایی، سمی ایجاد شده و در داخل سلولها تجمع مییابد. این آنزیمهای سمی شروع به هضم غشاهای سلولی کرده و پس از متلاشی کردن آنها، به بیرون از سلول نشت میکنند. این مرحله معمولا، ابتدا در کبد و مغز شروع می شود. چرا که کبد مملو از آنزیم بوده و مغز هم حجم زیادی آب درون خود دارد. در نهایت، تمام بافتها و ارگانها شروع به تخریب شدن، میکنند. سلولهای خونی آسیبدیده از رگهای پاره شده خارج میشوند و با کمک نیروی جاذبه، در مویرگها و رگهای کوچک تهنشین خواهند شد. در این مرحله رنگ پوست جسد تغییر میکند.