گــــــاهی بــــاید کَـــند. . . بــاید رفـت . . .
گـــــــــاهی بــــاید فـــــرار کــــــنی
از موقعیتی که شاید دوستـش داری امــا به چـه قیمتی ؟
گـــاهی حــــــــرف هـــــا بــــرای گفـــتن داری
امــــــــــا گــوشی بـــــــرای شــــــنیدن . . . نـــه !!
گــــــــاهی بــــاید رفـــت . . . بی صــــدا و آرام . . .
بی آنــــکه رفتـــنت را حـــس کنـند و
آنـــگاه نبــــودت حــس شـــود که دیگر خیلی دیر است . . .
بـــــــــایــــــد آرام بــــــــروی
مـــبادا کــــــه غــــرور و صلابتت خــــدشـــه ای بــردارد . . .
مبــادا کــه گمان کنند کــم آورده ای . . .
بــاید رفـت، آرام و بی صدا
مثـــل رفـــتن پــــاییز کــه بی هــای و هــو میرود وآدم هــا
رفتنش را وقتی می فهـمند که گز گز ســرمای زمستان
وجــــــــودشان را هشـدار می دهـــد
بـــــــاید رفـــت . . . بــــاید کـــه نموند