عزیزم پسرمن تا قبل از اینکه راه بیفته همینجوری بود
من هیچ جا نمیتونستم برم چون همش میخواست هممه جارو ببینه باید بغلش میکردم راه میبردم
همش نیم خیز میشد میخواست چیزی برداره
چندتا بچه ی هم سن توفامیل بود اونا تومهمونیا اروم بعل مامانا بودن ولی پسرمن بی قرار بود
یا باید توکالسکه میزاشتم یابغل میبود
ولی همینکه راه افتاد خوب شد الان یکسال ونیمشه انقدرر ارومه برم مهمونی قشنگ کنارم میشینه
منم همش نگران بودم نکنه بیش فعاله ولی هیچیش نیست
ابنجور بچه ها کنجکاون دوس دارن کشف کنن ولی نمیتونن فقط صبور باشه میگذره
اینایی که گفتی علایم بچه سالمه
حالا مونده تا چیزهای دیگشم ببینی
کلا مادر مساوی با صبوری هست
همه بچه های سالم اینطورن
پسرمن حتی با اسباب بازی هم سرگرم نمیشد
یه عروسک داشت پر از دندونی وجغجغه بود نگاهشم نمیکرد اونوقت بچه ی پسرخالم عروسکشو دید نیم ساعت باهاش مشغول بود انقدر دوس داشت دادم به اون
يه كم خفيف تر همشو داره
رفتيم خونه مادرشوهرم بعد از چند ماه ... خب جديد بودن براش يك هفته اونجا بوديم اوايل تا ميديدشون از دور گريه ميكرد بعدا ديگه گريع نميكرد ولي حوصلش از حرف زدناشون سر ميرفت بايد ميبرديمش يه اتاق ديگه
