وقتي كه مرده بلند مي‌شود و مردهشور را ميشويد :Moteajeb!:
اكبر از تو گرد و غبار انفجار خمپارهها دوان دوان طرفم آمد. ترس برم داشت. فهميدم كه اتفاق ناگواري افتاده. اكبر رسيده و نرسيده، نفس نفسزنان گفت: مجتبي مژدگاني بده!
با تعجب نگاهش كردم. دو تا خمپاره كمي آنطرفتر منفجر شدند. داد و فرياد فرمانده از پشت بيسيم ميآمد. گوشي را به گوش چسباندم و گفتم: حاجي امرتان انجام شد. از عقب گفتند كه ماشين تو راهه.
بعد از اكبر پرسيدم: مژدگاني چي؟
اكبر كه نفسش چاق شده بود، نيشش تا بناگوش باز شد و گفت: بادمجان بم، چهار چرخش رفت هوا!
قلبم هري پايين ريخت. پس رحيم مجروح شده؟!
اكبر گفت: بچه ها دارند مي آورندش. تو راه‌اند. دم دستت آمبولانس هست كه ببريش عقب؟
ـ يك ماشين پر از مهمات دارد ميآيد. جان من راست راستي رحيم مجروح شده؟
- دروغم چيه؟ الآن مي آورندش و مي بيني. چه خوني هم ازش ميرود!
رحيم از نيروهاي قديمي گردان بود. در عملياتهاي زيادي شركت كرده بود، اما تا آن لحظه حتي يك تركش نخودي هم قسمتش نشده بود و اين شده بود باعث كنجكاوي همه. در عمليات كربلاي پنج كه دشمن نيم متر به نيم متر منطقه را با توپ و خمپاره شخم ميزد و حتي پرندگان بيگناه هم تو آن سوز و بريز مجروح و كشته مي شدند، رحيم تا آخرين لحظه ساق و سلامت تو منطقه چرخيد و آخ هم نگفت. از آن به بعد پُز ميداد كه من نظركرده هستم و چشمتان كور كه چشم نداريد يك معجزه زنده را با آن چشمهاي باباقوريتان ببينيد!
و ما چقدر حرص ميخورديم. همه لحظه‌شماري ميكرديم بلايي سرش بيايد:Narahat az: تا كمي دلمان بابت نيش و كنايه اش خنك بشود و حالا آن حادثه اتفاق افتاده بود. لحظه اي بعد چهار تا از بچه ها در حالي كه يك برانكارد را حمل مي كردند، از راه رسيدند.
ادامه دارد...
