شاید کفر باشه وشاید ناشکری ....اما به جایی رسیدم که دلم دیگه هیچ نذر وحاجتی نمی خواد هیچ حرکت مثبتی نمی خواد حتی دلم نمی خواد صحبت کنم ولی یک حسی بر علیه همه اینها من رو جلو می بره ولی همش درجدالم....همه چیز زندگیم نرمال بود تا اینکه ازدواج کردم و تازه اون روی زندگی رو دیدم. همون اول باردارشدم وخیلی چیزای بدی رو توی اون دوران تجربه کردم و افتادم کنار بیمارستان....الآنم دارم دق می کنم هرروز کاهش وزن بیشتر ،اعصاب خوردی بیشتر ودلسردی بیشتر ودریغ از یک همراه و شخصی که بخواد همرام باشه....خودم رو قوی نشون می دم تا بتونم بدون کمکای پدرو مادرم وفقط باتوکل پیش برم ولی هر چند وقت همه قانون ها و باورهای فکریم زیر سوال می ره کم آوردم وکمی بیش از کمی خستم... .
الان متاهلی؟
فقط متوجه شدم نمی شنود صدام رو ....هزار بار گفتم بنده خوبی نبودم حداقل از مخلوقات که ههستم من رو از سگهای در خونت حساب کن ولی بازم نشنیده پس کجاست توی انزوا و تنهایی خودم دارم می پوسم.....بیشتر شبا می گم دیگه تمومه ولی فردا صبح می رسه روز از نو روزی از نو...
عزیزم شرایطتت واقعا سخته ولی برای هر آدمی بسته ب طرفیت ی دوران فوق بحرانی تو زندگی وجود داره خود منم الان تو همچین بحرانی هستم از نوع خودم اما من برعکس تو میگم فقط فقط خدا برام مهمه ن هیچ کس و هیچ چیز دیگه توکل بر خدایت کن کفایت میکند حتمااااا.البته از ته دل
منم خسته شدم ناراحت نباش فقط خودت نیستی که کلی مشکل داری همه مشکل دارن همه
شاید مشکلاتشونم خیبی بزرگ تر از تو باشه
صبر کن درست میشع زندگی که تا اخر عمر همینطوری نمیمونه
منظورتون از خدا چیه؟ خدایی که برای خودتون ساختید تا آرزوهاتون را برآورده کنه,خدا با اعتقاد ساخته میشه با رها شدن خداگونگی تجربه و چشیده میشه
همیشه همینه نخوادو نتونه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
