من وقتی ۶سالم مامان بابام جداشدن مامانم ۲ سال بعدش ازدواج کرد با یک مردی که دوتا بچه داشت اون موقع ۵۰ سالش بود مامان من ۲۳ سالش با هم همون موقع رفتن انگیلیس اصلا به منم فکر نکرد با بچه های اون مرد رفت خودشم الان یک دختر داره وقتی بچه بودم از ۸ سالگیم تا ۱۸ سالگیم ۳ بار اومد منو دید وقتی ازدواج کردم اومد عروسیم وقتی بچم بدنیا اومد اومد بچمو دید دوباره رفت الان زنگ زده بود که چطوری خوبی پسرت چطوره گفتم خوبیم شما و شوهرتون و بچه هاتون خوب هستین گفت اره خوبیم چخبر منم گفتم سلامتی یکدفعه گفت از دختر داییت شنیدم میخوای جداشی گفتم من طاقت دوری پسرمو ندارم نمیتونم به حال خودش ولش کنم سالی یکبار بهش زنگ بزنم من مادرم بخاطر بچم شوهرمو تحمل میکنم گفت تو چقدر کینه ای هستی بزار بچت که یخورده بزرگ شد میفههمی تو هم حق زندگی داری گفتم برو به زندگیت برس خدافظ الان یخورده عذاب وجدان گرفتم اینجوری بهش گفتم
مادرت راست می گه و بعضی زندگی ها غیر قابل تحمل!!!
منم بخاطر بچم جهنم رو هم تحمل میکنم ، عزیزم عذاب وجدان نداشته باش
خوب گفتی
ب کسی از زندگیت چیزی نگو ک اینطوری دهن ب دهن نپیچه اعصابت خورد شه
تندنرو عزیزم شاید دلیلی داشته برای این کارش
و شاید اون زمان بهترین تصمیمی که میتونست بگیره همون بوده
خداهیچ کس رو تو اون موقعیت قرار نده الهی ولی نمیشه قضاوت کرد این کار مادرتون رو
عذاب وجدان نداشته باش ، واقعیت رو گفتی
مادرت درست گفته، شما از دست مادرت ناراحتی یه بحث دیگس
منم جاي شما بودم همینو میگفتم
نمیدونم شاید منم بودم میگفتم این حرفارو
البته از اینکه گفته ادم حق زندگی داره درست گفته ولی میتونی روش های بهتری به جز اینکه همسرت رو تحمل کنی و یا فرزندت رو ترک کنی پیدا کنی
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
48 ثانیه پیش
49 ثانیه پیش
49 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
