دلم برایِ آدم هایِ مهربان ، می گیرد .
آدم هایِ اصیلی که برایِ دنیایِ ما بیش از اندازه خوبند !
کسانی که هرگز نخواسته اند ، بد باشند ،
و نمی توانند هیچ جوره همرنگِ این جماعت شوند .
این روزها ولی این یکرنگی و خوب بودن ؛
تاوانِ سنگینی دارد !
خدایا خودمانیم ؛
تو ؛ یک دنیایِ خوب ، به آدم هایِ صاف و ساده ات بدهکاری !
این جهانِ هزار رنگ ؛
برایِ انسان هایِ مهربان و یکرنگ ،
جایِ زندگی کردن نیست .
