شکاکیت همسرم منو از خودش جدا کرده

سلام 24 سالمه از 17 سالگی نامزد شدم 4 ساله ازدواج کردم ازدواجمون فامیلی بود و از بچگی اسممونو گذاشته بودن روی هم و ما هم بخاطر حرف بزرگترا تو سن نوجونی عاشق هم شدیم خیلی همسرمو دوست داشتم ولی الان فقط در حد احترام دوستش دارم چون فامیلیم دوست ندارم حرمتا از بین بره از اول نامزدی شوهرم خیلی بهم شکاک بود و بسیااااار حساسه حتی جوری ک با دوستام چت میکنم و یا پیامی از همراه و ایرانسل میومد میگفت کیه و تو با کسی هستی و فلان  همیشه از نامزدی تا الان با هم بحث داشتیم سر این مسئله و بارها قول داد ک درست بشه ولی خوب شدنش طولانی مدت نبود و دوبار شد همون ادم سابق غیر از این اخلاقش اصلن برام وقت نمیزاره میدونم خیلی دوسم داره عاشفمه ولی همیشع کارو ب من ترجیح داده کلا تو این 7 سال نیومده یبار درست با هم حرف بزنیم یا میگم بریم مشاوره قبول نمیکنه و میگ درست میشه  اینقد بهم بی محبتی شده ک منم کل سرگرمیم شده رفتن ب اینستا و فروش اینترنتی خودش برا فروش اینترنتس خیلی کمکم کرد چون بهرحال کمک خرج خونه هستم ولی با همین منوالم خیلی گیر میده ک گوشی کیه چت میکنی باهاش... کلا منو بیرون نمیبره میگ سختمه کسی نیگات کنه با کسیم نمیزاره بیرون برم فقط در حد خونه مامانش و خونه مامانم   ... من بخاطر این مساعل چند ماه افسردگی گرفتم و الان دارم داروی اعصاب استفاده میکنم.... از دست و دل بازی خوبه ولی این اخلاقای دیگش دیگ کاردو ب استخونم رسونده  پارسال دعوای بزرگی کردیم طوری ک همه فامیل واسطه شدن و ب من جلو همه قول داد ک بار اخرمه ک بهت شکاکم گفتم باشه قبول کردم و رفتیم سر خونه زندگیمون و همچنان اخلاق بی محبیتی و ب توجهی و اینارو داشت ولی میگفتم اشکال نداره داره برا زندگیمون تلاش میکنه و کار میکنه ایندفه دوباره انگ این بهم زده ک با کسی چت میکنم در صورتی ک تا حالا هیچی از من ندیده و من میگم بیا گوشی و همه چیم برا تو... الان 5 روزه قهرم اومدم خونه مامانم  بهش گفتم طلاق نمیخوام ولی ذیگ هیچوقت نمیخوام باهات زندگی کنم.. چون واقعا ب اخر خط رسیدم بقیه هر چی باهام حرف میزنن دلم ب هیچ وجه راضی نمیشه و بقیه طبق شناختی ک از دو طرف دارن حقو ب من میدن... و بارها جلو همه و چ ب خودم بیش از هزاااااار بار قول داده ک درست شه ولی نشده و من بارها خواستم جدا شم ولی بقیه نزاشتن چون واقعا ب نظرم این زندگی چیزی نداشته ک بخاطرش وایسم مخصوقا اعتمادی ک بهم نیست... از همه فرصت خواستم یکهفته فکر کنم الان هر چی فکر میکنم دلم دیگ مثل قبل اصلن روزنه امیدی نداره مطمئنم برگردم همون اش و همون کاستست فقط خودم باز ضربه میخورم و در اخر روانی میشم... چیکار کنم😔