همه ی دنیارو یه ویروس کشنده گرفته.هرروز میگن ماسک بزنید.ژل میزنم به دستام که زنده بمونم
مدتهاست مادرمو ندیدم
دچار سندروم خبر بد شدم
کشورم تو بدترین اوضاع اقتصادیه
تو دنیا هیچکسو برای درد دل ندارم
هیچ تضمینی برای آینده ی بچه م تو این اوضاع وجود نداره
کسی که عاشقشم کنار یه دختر خیلی قشنگ خوشبخته
چشم چپم تاره چون صبح با شوهرم بحث کردیم و علی رغم قسم و آیه هاش زد تو صورتم
افسردگیم داره برمیگرده چون نمیتونم برم باشگاه
تو ماتم زده ترین حالت ممکن سیگار دود میکنم و رفتم تو گوشیم
خیلی از شما هم مثل من یا بدتر هستید.چرا انقد پروتکل رعایت میکنیم که نمیریم؟زندگیمون خیلی امتیاز ویژه ایه؟
