از همه چی ....از بچگی تا ۲۴ سالگی هیچی دست خودم نبود الان که ازدواج کردم نمیزارن بااراده خودم زندگی کنم....من نمیخوام فامیل خودم با شوهرم ارتباط نزدیک داشته باشن از بحث های فامیلامون دورش میکنم شوهرم سوپری داره یه راست میرن پیشش میشینن هرچی مشکلات فامیلمونه از حفظ شده شوهرم من نمیخواستم شوهرم قاطی فامیلامون بشه جز خانوادم....دامادمون روز و شب پیش شوهرمه مشکلات تک تک فامیلامون رو واسش تعریف میکنه....یه روز کسی از خانوادم ناراحتی چیزی داشته باشن یه راست کف دست شوهرم میزاره ....بیزارم کردن از زندگی هرچی هم جلوشونو میگیرم فایده نداره پرورو ان
اونا چون مسافرت میرن بهشون خوش میگذره چهل سالگیشون با ما فرق میکنه!؟حرف من اینه که سی سالگی سن خاصی نیس که ازش توقع دستاورد انچنانی داشته باشیم خیلی از تصمیم ها و اتفاقات مهم زندگی میتونه تو سن های بالاتر باشه!
حالا اگه بخوایم بشینیم ناله کنیم ما بدبختیم ما بیچاره ایم بحثش جداست البته پایه هم هستم
عزیزم منم ۳۱ سالمه و دقیقا همین احساسی رو که تو داری رو دارم چند وقته یه حالت افسردگی دارم بیشتر از این ناراحتم که به این سن رسیدم و به هیچ کدوم از چیزایی که میخواستم نرسیدم
[QUOTE=147761917]عزیزم اینا که مشکلات حادی نیست یکم شاید حساس شدی 😭😭😭😭😭😭خستم کردن موضوع خصوصی دیگه باشوهرم ندارم....تا زنگ بزنم ب شوهرم پیشش نشستن ازهمه چیمون خبر دارن نظر هم میدن
ببین یکم از ناراحتیت به خاطر بهم ریختن هورمون هاته
خدا را شکر کن که خدا بهت بچه داده
خیلی ها مثل من هستند که نمیدونند روزی برسه اونها هم طعم مادر شدن و بچشند یا نه خیلی ها دیگه هم سال هاست دارند دوا و درمون میکنند ولی خبری نیست
شاکر خدا باش خیلی ها آرزوشونه جای تو باشند
