یه خونه ی نقلی پایین شهرداره که زندگیمونو اونجاشروع کردیم.بعداز مدتی متوجه مشکلات بزرگی شدم..به محض ساکن شدن دیدم کسی خونمون نمیاد..بعدن فهمیدم اونقدر سوراخ سمبه داره که بوی تعفن ونم نمیده...۵۰ تاپله میخوره تابرسیم به واحدمون..توی محله ی دلگیر وساختمانی باساکنین بدنام..خلاصه ، همسرم چون خودش تاشب نمیاد خونه اهمیتی به عذاب کشیدن و زندونی بودن من توی خونه نمیده...چندساله که بهش التماس میکنم اینجارو رهن بده و با ده پونزده تومن اختلاف نزدیکتر به خونه ی مادرم یه جا رهن کنه..باتوجه به اینکه من باردارم و نمیتونم تنهابمونم یا اون پله هارو روزی چندبار برم وبیام..اماشوهرم لجبازه..میگه همینی که هست..تو موظفی هرجاکه من خواستم زندگی کنی پس بهونه نیار...(منم مجبورشدم جمع کنم بیام خونه ی مادرم تا بهش حالی کنم که واقعا دیگه نمیتونم اون شرایطی که برام ساخته رو تحمل کنم)
شما باشید باهمچین موقعیتی چیکارمیکنید
