اگه نتونستیم عاشقانه نماز بخونیم...

کاملا اشتباهه،در درجه اول باید در مقابل خدا ادب داشت و بعد عشق،

نماز خوندن یعنی قبول سختی،چون همیشه حس خوندنش نیست،

دوست خوبم اینها رو بخون ،از صحبتهای استاد پناهیانه

اگر من سؤال کنم آيا لازم است ما عاشق خدا بشويم، همه محکم مي فرمايید: بله؛ ولي مي‌پرسم که آيا لازم است خدا در قلب ما عظمت داشته باشد؟ آرام مي فرماييد: بله؛

عزيز من! کوچه اي که مي خواهي از آن عبور بکني تا به خانه ي عشق به خدا برسي، در آن کوچه بايد اول احساس عظمت خدا در دلت بنشيند.

چرا بعضي ها دوست دارند قدرت خدا را حذف کنند؛ عظمت خدا را حذف کنند؛ فقط با خدا عشق بازي کنند؛ چرا؟

انصافاً چقدر نشسته‌ايد در جلساتي که از عشق و محبّت و مهرباني خدا سخن گفته شده است و شما هم اشک ريختيد و حال کرديد؛ ولي وقتي رفتيد بيرون باز اوضاع همان اوضاع شده است.

عظمت خدا توليد خودت است. خودت بايد عظمت خدا را در دلت توليد کني. هر چقدر نماز را مؤدبانه تر خواندي، در احکام و آداب نماز از امر خدا حساب بردي، خدا در دلت عظمت پيدا مي کند.

آقاي من نسبت به هر کسي ادب رعايت کني، اُبهّتش به دلت مي نشيند. دوست نداري اُبهّت خدا به دلت بنشيند؟

آقا چرا من عظمت خدا را درک نمی کنم؟ حتماً سر نماز سرت را خاراندي، حتماً چشم هايت را اين ور و آن ور گرداندي، حتماً کلمات نماز را شسته و رفته اداء نکردي.

 براي اينکه عظمت خدا در دل ما بيافتد، اولين صفتي که از خدا بايد در دل ما بنشيند، با آن انس پيدا کنيم و عميقاً آن را درک کنيم، کبريايي خداست؛ چون ذکر محوري نماز الله اکبر است. ديگر اذکار نماز هم عظمت و علوّ خدا را يادآور است. در "سبحان ربّي العظيم و بحمده" دوباره از عظمت مي گويي و در "سبحان ربّي الأعلي و بحمده" از علوّ. گويا نماز چيزي جز القاي کبريايي خدا در دل انسان نيست. سجده خيلي قشنگ است. آدم نهايت کوچک شدنش را پيش خدا تمرين مي کند.

همه ي بدبختي هاي ما نتيجه ي دل بستن به دنياست. همه ي گرفتاري ها، اعصاب خوردي ها، افسردگي ها. شيعة مؤمن قرصِ رفع اضطراب و افسردگي بخورد؟! زخم معده و اثني عشر بگيرد؟ یکی از فواید نماز مؤدبانه "تلقين عظمت خدا در دل انسان" است. نماز مؤدبانه، تو و تکبر تو را در مقابل خدا خورد مي کند و کبريايي خدا را به تو تلقين مي کند. خدا پيش آدم عظمت پيدا می کند، سپس غير خدا يعني دنيا، پيش چشم ما خوار مي شود.

نه منظورم رو بد رسوندم،در واقع نماز خوندن هر روز و در همه حال،حتی زمان بی حوصلگی یه جور ادب در مقابل خداست،

مهمترین مانع برای برقراری ارتباط یک عبد با مولایش، تصور اشتباهی است که عبد از خود، آنهم نسبت به مولا دارد. مرکز این تصور اشتباه خود بزرگ بینی عبد است. ما معمولا آنچنان که باید خود را در برابر خدا کوچک و حقیر احساس نمیکنیم. تا وقتی عبد خود را بزرگ بداند، و به کوچک بودن خود در برابر مولا نرسیده باشد و عظمت مولایش را درک نکرده باشد، تمام تلاش‌هایش برای ارتباط با مولا بی‌ثمر خواهد بود و هیچ ارتباط موثری شکل نمی‌گیرد. نه محبتی رد و بدل می‌شود، نه دعایی بالا می‌رود و نه دریافتی صورت می‌گیرد

اینکه انسان در تعیین نوع حرکات و ادبی که در نماز باید رعایت کند تماماً از دستورات خدا تبعیت کند و خودش تعیین کننده نیست موجب می‌شود تواضع و افتادگیش بیشتر شود. اگر انسان خودش تعیین می‌کرد در برابر خدا چگونه اظهار ادب کند، کبر و بزرگیش تا حد زیادی حفظ می‌شد. اما وقتی تمام مختصات این اظهار ادب کردن توسط خود خدا تعیین شود، عملیات تلقین عظمت خدا و حقارت بنده در برابر مولا بهتر صورت می‌گیرد.

وقتی انسان بداند نماز چه اثری می‌خواهد بر او بگذارد و با چه سازوکاری می‌خواهد این اثر را بگذارد، فلسفۀ احکام به ظاهر سخت‌گیرانۀ نماز و تاکیدهای ویژه‌ای مانند نماز اول وقت را متوجه می‌شود و با همت و انگیزۀ بهتر و پایدارتری آنها را رعایت می‌کند و سختی‌هایش هم برایش شیرین خواهد شد.