☘️☘️☘️☘️☘️
نبودنش قابل باور نیست
حمله اخیری که در سوریه اتفاقا افتاد را من مدام پیگیری میکردم. بالاخره ما به اخبار آنجا حساس‌تر هستیم. بعد از شهادت سردار اخبار برایم پررنگ‌تر شده بود و حس میکردم حالا باید با چنگ و دندان مناطق آزاد شده حفظ شود. در این فکر بودم که حتما با آزادی منطقه خان طومان پیکر شهدایی که جا مانده با تفحص بر خواهد گشت. یک خبری خواندم که برای تثبیت منطقه گروهی متشکل از ارتش سوریه و سپاه ایران رفته اند. تثبیت اینگونه است که وقتی منطقه‌ای آزاد می‌شود گروهی می‌روند آنجا مستقر می‌شوند تا منطقه را نگهداری کنند. دشمن تصمیم می‌گیرد پاتک بزند و محاصره کند. مجاهدان اجازه نداده اند. این کار گویا کار بسیار مهمی بوده و برادرم همانجا شهید می‌شود.
دیشب دوستان و آشنایان اخبار ضد و نقیض به ما می‌دادند. هنوز مشخص نیست با تیر مستقیم به شهادت رسیدند یا ماشینشان مورد اصابت قرار گرفته. اما با اینکه خبرگزاری‌ها خبر رسمی شهادت را هم زدند برای ما قابل باور نیست.
☘️☘️☘️☘️
آخرین دیدار
آخرین باری که برادرم را دیدیم دو سال پیش عید فطر بود که به ایران آمده بود. مادرم به شدت وابسته به اصغر بود و همه این را می‌دانستند. برای همین وقتی ابراز دلتنگی می‌کردند برادرم می‌گفت من نمی‌توانم کارم را رها کنم، شما بیایید سوریه. وقتی هم که پدر و مادر آنجا می‌رفتند مادرم می‌گفت بعضی روز‌ها سه چهار ساعت می‌توانیم او را ببینیم.
شوخِ مهربان
خیلی حضور ذهن ندارم، ولی خصوصیاتی هست که بین شهدا مشترک است مثل مهربانی. اصغرآقا بسیار مهربان بودند و سعی می‌کردند مهربانی را با شوخ طبعی ابراز کنند. وقتی خاطراتشان را بیان می‌کردیم خنده روی لبمان می‌آمد از لحظات خوشی که ایجاد میکرد.
چه عاقبتی بهتر از شهادت
وقتی همسرم شهید شد با اینکه خودم روحیه قوی‌ای داشتم و راه شهادت را قبول دارم، اما برادرم با جدیت می‌گفت ناراحت نباشی‌ها چه عاقبتی بهتر از اینکه کسی با شهادت برود؟ حرف هایش برایم آرامش بخش بود. با اینکه اصغر با همسرم رفیق صمیمی بودند و هر گاه یکی را کار داشتیم و پیدا نمی‌کردیم با دیگری تماس می‌گرفتیم، چون می‌دانستیم کنار هم هستند.
خاطره دیدار با سردار حاج قاسم سلیمانی
بچه‌ها کلافه بودند و مدام بهانه می گرفتند. یکی دو ساعتی می شد که برنامه شروع شده بود و سخنرانها یکی یکی می آمدند و سخنرانی می کردند. حوصله خودمان هم از شنیدن این همه حرف سر رفته بود. آنقدر پله‌های کنار سالن را بالا و پایین کرده بودم که کمر و زانوهایم شروع کرده بود به زُقزق. بعد از این هم نوبت نمایش فیلمی بود که اصلا مناسب بچه‌ها نبود و شک داشتم بچه ها بگذارند خودم هم تماشایش کنم. سخنرانی که تمام شد مجری دستپاچه رفت پشت میکروفن و خبر آمدن یک مهمان ویژه را اعلام کرد. آه از نهادم بلند شد که چطور باید یک سخنرانی طولانی دیگر را تحمل کنم. با خودم فکر کردم اگر من جای طراح برنامه بودم، حتما برنامه جذابتری برای این همه زن و بچه در نظر می گرفتم. مجری با صدای بلندتری گفت: برای سلامتی مهمان ویژه صلوات بلندی بفرستید تا...
ادامه ...
انگار بقیه صدایش را نمی شنیدم. مردی که همیشه توی تلویزیون دیده بودمش و این همه معروف بود، آرام از کنارم رد شد و رفت روی سن. تنها محافظی هم که او را همراهی می کرد روی یکی از صندلی‌های ردیف اول جاخوش کرد. صدای صلوات بلند شد و همهمه مبهمی توی سالن پیچید. نگاهی به سرتاپایش انداختم. سادگی لباسی که پوشیده بود، ابهتش را بیشتر می کرد. حرفهایش را که شروع کرد حتی بچه‌ها ساکت شدند. گفت که تازه از سفر برگشته و حرف زیادی برای گفتن ندارد، اما اشتیاق جمعیت را که دید سر حرفش باز شد.
از جنایتهای داعش گفت و بلایی که هر روز سر آن همه آدم بی گناه می آورند و هیچکس هم کَکَش نمیگزد. با اینکه برای اولین بار نبود که این چیز‌ها را می شنیدم، اما با هرجمله‌ای که می گفت انگار قلبم به درد می آمد. وقتی از بچه کوچکی حرف میزد که جنازه سوخته و سرخ شده اش را برای پدر و مادرش فرستاده بودند، دلم می خواست بلند بلند گریه کنم. همه حرفها را زد که بگوید همسران ما و پدر‌های بچه هایمان چه جهاد بزرگی کرده اند. سراپا گوش بودیم. راست می گفت، اما همه اینها را او فرماندهی کرده بود و حالا بدون اینکه نامی از خودش ببرد از عظمت کار سربازانش می گفت.
ادامه ..
حرفهایش تازه گل انداخته بود که یکی از دختر‌ها دوید به طرف سن. محافظش برحسب وظیفه تکانی خورد و مانعش شد. اما او به یک باره داعش و جهاد و مقاومت را ول کرد و رو به محافظش جدی شد:
به بچه‌های شهدا کاری نداشته باش.
توی دلم قند آب شد. دلم می خواست این رویش را هم ببینم. دخترک خنده ای کرد و خودش را رساند به تریبونی که او پشتش ایستاده بود و همانجا قایم شد. لحظه‌ای بعد دختر دیگری به سراغ دوستش آمد تا پیدایش کند. کتش را کشید و ساکساک بلندی گفت و خندهای کرد. انگار حرفی که می خواست را زده بود. دست دخترک را گرفت و همه بچه ها را صدا زد روی سن. به چشم برهم زدنی سیل بچه‌ها سرازیر شد و از سر و کولش بالا رفتند. مثل نگینی بین‌شان ایستاد و در میان خنده‌ها و شوخی هایشان یک عکس یادگاری با آنها گرفت.
سلام خواهرگلم خانوم میلانی نازنینم صبحتون بخیر اجرتون با خدلی شکوفه های معطر
زنها ایستاده بودند و به بچه هایشان نگاه می کردند. یکی دست می انداخت گردنش و یکی در گوشش چیزی می گفت. نمی دانم چرا، اما دلم می خواست من هم چند کلمه ای با او هم کلام بشوم. انگار همه دلشان می خواست که ریختند سرش. صدا به صدا نمی رسید. شک داشتم اینطوری حتی یکنفر هم بتواند حرفش را به گوش او برساند. رفتم پیش مجری و گفتم:
نمیشه یه صندلی برای سردار بذارید و خانواده ها به نوبت باهاشون حرف بزنن؟
چشم هایش برقی زد و رفت کنارش و توی گوشش حرفی زد. مجری لحظه‌ای بعد پیشنهادم را توی میکروفن اعلام کرد و یکی یکی اسم خانواده‌های شهدا را روی برگهای نوشت. بعد به طرف من آمد و گفت:
-سردار گفته هرکس این پیشنهادِ خوب رو داده خودش اول بیاد.
ادامه ..
ما برق مون قطع هست گوشیمم داره خاموش میشه بعد شارژ کنم میام میخونم
من امروز سه هزار صلوات هدیه میکنم به سه ساله امام حسین علیه السلام به نیابت شهید بزرگوار انشاالله خدا بحق سه ساله مولامون حوائج همه عزیزان رو بخیر براورده کنه
هیجان زده شدم. نمی دانستم چطور باید حرفم را به او بزنم. اسمم را که خواندند رفتم و روی صندلیِ روبرویش نشستم. دل توی دلم نبود. سرش را بالا آورد و نگاهی به دخترهایم انداخت و دستی روی سرشان کشید. شروع کردم به گفتن. دستش روی کاغذ بود و آرام آرام می نوشت. از حال و روز و گرهی گفتم که به کارم افتاده بود. نمیدانم حرفهایم چطور آنقدر ساده و راحت از دهانم بیرون می آمد. شاید، چون بین آن همه ولوله و سروصدا حواسش به من بود. شاید هم، چون حس میکردم هرچه می گویم را حس می کند. این را از لرزش دستش روی کاغذ فهمیدم. قول داد که کمکم کند. توی صدایش نیرویی بود که وادارم میکرد حرفش را باور کنم. تشکر کردم و ته دلم برایش دعا کردم.
مدتی بود که توی رویای آن دیدار کوتاه و شیرین بودم که نامه ای از او به دستم رسید. شخصا دستور رسیدگی به کارم را داده بود. یک امضای بزرگ و قشنگ هم پای نامه بود که دلم را قرص میکرد. حالا می فهمیدم که او فقط فاتح مرز‌ها نیست. او با قلبها کار داشت.
ما را ز خاندان کرم آفریده‌اند
یک موج از تلاطم یم آفریده‌اند
ما را فدائیان پسرهای فاطمه
ما را شهید میر و علم آفریده‌اند
ما را به اعتبار عنایات فاطمه
گریه کنان حضرت غم آفریده‌اند
بهر بریدن سر اولاد عمروعاص
در جان ما غرور و غژم آفریده‌اند
هر یک ز ما حریف دو صد لشکر یزید !
زین روز شیعه عده کم آفریده‌اند
دجال ها و حرمله ها را مهاجم و ...
... ما را " مدافعان حرم " آفریده‌اند
...
