درسن درگه که گه گه که که که که شود ناگه
مشو غره به امروزت که از فردا نهی آگه
صدایم را به یاد آر اگر آواز غمگینی به پا شد من آن شعر گرانم که از ارزان ارزانی جدا شد
پشت مژگان تر مهتاب میخواندخروس، بامدادشسته ازباران فردادیدنیست. گونه ی گل اتشین شدچشم گلگشتی نماند، چشم گلگشتی اگرمیبوددنیادیدنیست
ما را همین بس است که داریم درد عشق
مقصود ما ز وصل تو بوس و کنار نیست
این شعرو وقتی خوندم حس کردم شاعر داره مخ میزنه
بی تومهتاب شبی باز ازآن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال توگشتم
شوق دیدارتولبریزشدازجام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم...
فریدون مشیری
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
49 ثانیه پیش
49 ثانیه پیش
50 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
