برادرم به باغچه می گوید قبرستان
برادرم به اغتشاش علفها می خندد
و از جنازه ی ماهی ها
که زیر پوست بیمار آب
به ذره های فاسد تبدیل میشوند
شماره بر می دارد
برادرم به فلسفه معتاد است
برادرم شفای باغچه را
در انهدام باغچه می داند
او مست میکند
و مشت میزند به در و دیوار
و سعی میکند که بگوید
بسیار دردمند و خسته و مایوس است
او نا امیدیش را هم
مثل شناسنامه و تقویم و دستمال و فندک و خودکارش
همراه خود به کوچه و بازار می برد
و نا امیدیش
آن قدر کوچک است که هر شب
در ازدحام میکده گم
فروغ ❤
چه مهربان بودي اي يار ، اي يگانه ترين يار
چه مهربان بودي وقتي دروغ ميگفتي
چه مهربان بودي وقتي كه پلك هاي آينه ها را ميبستي
و چلچراغ ها را
از ساقه هاي سيمي ميچيدي
و در سياهي ظالم مرا بسوي چراگاه عشق ميبرزي
تا آن بخار گيج كه دنباله ي حريق عطش بود بر چمن خواب مي نشست
سبک شعر سهراب سپهری و نیما یوشیج .این شعر کی گفته؟
من
پری کوچک غمگینی را
می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد آرام آرام
پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد
من خواب دیده ام که کسی می آید
من خواب یک ستاره قرمز دیده ام
و پلک چشم هی می پرد
و کفش هایم هی جفت می شوند
و کور شوم اگر دروغ بگویم
من خواب آن ستاره قرمز را
وقتی که خواب نبودم دیده ام
کسی می آید
کسی دیگر
کسی بهتر
کسی که مثل هیچ کس نیست
"گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی
من غریبانه به خوشبختی مینگرم
من به نومیدی خود معتادم"
به لب هايم مزن قفل خموشي
كه در دل قصه ئي ناگفته دارم
