حوصله بیرون رفتنو ندارم صب تا شب تو خونه ام
هیچ دوستیم ندارم
کسیم ک دوسش دارم مدام اذیتم میکنه کارم سده گریه
جوونیم داره حروم میشه
منم همینم
برو تو جامعه باش. باشگاه برو به خودت برس. به خودت ارزش بزار. چند سالته؟
اول با اون کات کن
بعد یکم ب خودت برس
برو کلاسی جایی دوستم پیدا میکنی
یه کلاس ثبت نام کن
باشگاه برو
یه هنر یاد بگیر یا هنری که داری رو ادامه بده.سفر برو.
برو خونه فامیلی که باهاش راحتی یک شب بمون خونشون
برو ی کلاس شنا ثبت نام کن بقیش خودش اوکی میشه.
با این گروه های مختلط ورزشی برو کوه و پارک و...
فقط چند بار اول حال نداری بری بعدش بهت خوش میگذره خودت میری همیشه.
۱۸ سال که چیزی نیست حالا وقت زیاد داری غصه حروم شدن جوونیتو نخور منم تا ی سنی نمیدونستم چکار کنم همش توی خودم بودم ولی کم کم فهمیدم راه و روشم چی باید باشه فک کنم اکثرا توی سن تو ی مقدار سردرگم باشن
به نظرم منشاء همه افسردگیات همون کسیه که دوستش داری و اذیت میکنه
اول تکلیف اونو مشخص کن بعد میتونی یه زندگی خوب درست کنی
اول از همه اونی که ازارت میده ،با لگد پرت کن از دل و ذهن و زندگیت بیرون..
دوم بروسمت چیزایی که دوس داری،حالا هرچی هست.
سوم اینکه متوقع از کسی نباش.
چهارم قانع باش اگر موقعیت مالی نداری.
پنجم بخشنده باش اگر موقعیتشو داری..
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
44 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
