گاهی ما آدما؛ هرچقدر هم عاقل و منطقی باشیم؛ اشتباهاتی مرتکب میشیم که روح حساس مون رو آزرده میکنه. بعضی وقتا این اشتباه ها هم تقصیر خودته هم تقصیر اونیه که به آرامی وارد زندگیت میشه؛ کم کم با کلامش با حرفاش با شعراش رسوخ میکنه و بعد خیلی راحت میذاره میره🙃طوری که هیچ اثری ازش نمیمونه ولی رد پاهاش هست؛ مثل یه عکس ؛ یه متن؛ یه کتاب_ که وقتی میری سمت قفسه کتابا تا واسه دختر کوچولوت کتاب قصه شو بیاری_ دوباره میبینیش و یادش میفتی.....رد پای مهربونیاش هیچ وقت پاک نمیشه از صفحه ذهنت و اینا تقصیر تو نیست...تقصیر اونم نیست....شاید تقصیر زندگیه که ادمای اشتباهی رو سرراه هم میذاره🤔
شاید شما هم ازین ادمای اشتباهی سرراهتون قرار گرفته باشه؛ که دلتنگی های بعدش رو با یه شعر؛ با یه آهنگ غمگین یا...فریاد میزنین.ادمایی که پشت سرشون فقط باید زیر لب زمزمه کرد: ای غایب از نظر به خدا می سپارمت.....
پ.ن: کاش میشد زمان رو به عقب برگردوند....