کتابهایی ذبیح آله منصوری اصلا مرجعیت نداره، ایشان به کتاب ۱۰۰صفحه ای رو برمیداره و ۵۰۰ صفحه تحویل میده!
به نظرم توی یه دوره ای خوب بود... من خودم توی سن ۱۴ تا ۱۵سالگی بیشتر کتابهاش رو خوندم و بعد دیگه نخوندم.
توی اون دوره تقریبا از هیچ کتابی نمیگذشتم؛ نمیخوندم، می بلعیدم!
بچه بودم حتی روزنامه هایی که مامانم دور ظرفها می پیچید رو هم میخوندم! (یه بار به خاطرش پس گردنی هم خوردم؛ چونمهمان داشتیم و مامانم در حال سفره کشیدن بود منو فرستاد یه خورش خوری بیارم، من یه تیکه روزنامه ته کمک پیدا کردم و نشستم به خوندش و یادم رفت!)