سلام
همه ش 20 سالمه... دلم خیلی گرفته. به هر چیزی فک میکنم تا حالم خوب شه بدتر میشم... به بیکاری.. به فشار اقتصادی... به آواره شدن جوونای فامیلمون برای کار توی تهران... یادش بخیر قدیما شب نشینی شبای پاییز چه صفایی داشت ولی الان همه دو شیفت سر کار همه مهاجرت کردن... خیلی خونه هامون سوت و کوره... هیچ امیدی به آینده ندارم... قبلنا به ازدواج و بچه و کار و اینا فک میکردم قند تو دلم آب میشد ولی وقتی دورو برمو خوب نگا میکنم بدجور میخوره تو ذوقم پسرای فامیل اکثرا مرز 33 و رد کردن ولی هم چنان زیر فشار دست و پا میزنن. بچه ها دلم خیلی گرفته... هیچ دلخوشی ندارم. احساس افسردگی میکنم.... ای کاش میشد مام مهاجرت کنیم 😔
