بچه ها من یک دختر 10 ساله دارم. شاغلم. من در مورد بچه دوم دو ساله درگیری ذهنی با خودم دارم. 4 جلسه مشاوره هم رفتم. عقلم می گه برای چی باید یک موجود زنده بیافرینی که درد و رنج و مرگ رو تجربه کنه ول کن. قلبم له له بچه دوم می زنه و هیچ جور نمی تونم خودم رو قانع کنم که نداشته باشم. این تقابل عقل و قلب رو چه کنم که روز به روز داره منو فرسوده تر می کنه دارم عذاب می کشم نمی تونم تصمیمیم بگیرم. چند بار هم اقدام کردم باردار هم نمی شم 36 سالمه اولی رو ماه اول باردار شدم
من هجده سالمه دومی رو حاملم خیلی دوست دارم بچه هام باهم بزرگ شن
البته من آدمی بودم از اول می گفتم حتی یک بچه رو هم نباید داشت اولی هم به خاطر همسرم آوردم کلا مخالف بچه دار شدن هستم ولی قلبم می تپه براش
من شاغلم باید فکر اینم کنم کجا بزارمش سختی های زیادی پیش رو دارم
یکی کافیه ب نظرم
بنظرم عقلت چرت و پرت داره میگه.باهاش دوست نشو بچه بدیه...خخخخ....به صدای قلبت گوش کن...راهشو باز بذار و بسپر به خدا.اگر خدا دوست داشت بهت هدیه میده وگرنه نه عقلت نه قلبت هیچکدوم کاره ای نیستن...
عقل و منطقت درست میگن ولی یچیزی هم بگم بچه که تنها باشه خیلی اذیت میشه اگر واقعا قصد یکی دیگه داری زودتر دست بجنبون مثل من نزار دیر بشه که حالا اگر فکرشم بخوام بکنم دیگه خیلی دیره
اگه میخوای و توان نگهداریش رو داری بیار، این حرفا چرنده. مگه ما خودمون ا۹دم نیستیم، درد و رنج و همه چیزم تجربه کردیم ولی چند نفر الان بهشون بگن برو خودت رو بکش از زندگی راحت بشی انجام میدن؟ در مجموع زندگی خوبیای خودش رو داره
اگه خدا بخواد انسانی بیافرینه تو تصمیم گیرنده نیستی
یهو اتفاقی ناخواسته هم شده بدنیا میاد☺
اگرم نخواد حالا تو هی اقدام کن😃
منم اینقد دست دست کردم که فاصله بچه هام نه سال شد اگه تصمیمت شد بیاری حتما بیار که هم شیرین تر و هم فاصله شون بیشتر از این نشه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
