من خودم را دوست دارم

و اما این متن. ببین دوست عزیزم، من با یک قاعده کلی اومدم جلو و شما با یک استثناء. سعی کنیم مسائل رو شخصی نکنیم و به خودمون نگیریم. من از قاعده ای حرف میزنم که اکثرا خانم های خانه دار، صبح تا هر زمانی بخوان میخوابن، شب هر زمانی بخوان میخوابن، هر روز بیرون و منزل مادرشون هستند. تمام سریالهای تلویزیون رو می بینند و هزار وقت دارند، در حالی که ما تمام روز در حال دویدن هستیم و برای هیچ کدومش وقت نداریم. اما شما از استثنائی صحبت میکنی که خودت میدونی برابر نیست با حرف من. استثناء هیچ وقت قاعده رو به هم نمیزنه. همیشه یک قاعده وجود داره و یک استثناء. در رابطه با متن سازی من گفتم اونهایی که این افکار رو به خورد شما میدن که وظیفه شما بچه آوردن و تربیت اون هست و لاغیر دارند کم کاری هاشون رو پشت این حرفهای قشنگ پنهان میکنند. نه خانمی که صبح تا شب داره کمک میکنه. و یک نکته، بله، به قول شما زندگی بر وفق مرادم چرخید. و من اومدم این وفق مراد رو به شما هم یاد بدم با مشغله فراوان. همیشه احساس کردم من تلاش کردم، من در جامعه بودم؛ من آدم های مختلفی رو دیدم و چیزهای زیادی یاد گرفتم، اما شاید اون خانمی که مثل من امکان حضور در جامعه رو نداشته این چیزهارو بلد نیست و تجربه نکرده. پس وظیفه من هست که یادش بدم. و یک نکته دیگه، اگر من از زحماتم گفتم، بیانگر این نیست که شما زحمتی نکشیدی، من اونهارو در برابر حرف بیتاجان گفتم که گفت خانم های شاغلی که کمتر از من مشغله دارند و کمتر زحمت کشیدند دارند مزدشون رو میگیرن. میخواستم یک چشم انداز از زندگی کسی داشته باشید که الان به قول شما زندگی بر وفق مرادش هست و بدونید چه هزینه هایی داده.

ببین عزیزم، اینجا تاپیکی هست که من ایجاد کردم و در این تاپیک یک نفر از من سوال کرد و نظر من خواست. و من چند بار از این سوالشون گذشتم و جواب ندادم. چون تمام این هارو پیش بینی می کردم. من فقط نظر شخصی مو دادم. مثلا همین دوست قبلی مون که اعتراض کردند که میگن ایشون خانه دار هستند، یک سوم حقوق همسرشون پس انداز ایشون هست و همه اموال نصف نصف هست. آیا این قاعده کلی زنان خانه دار ماست، چند درصد زنان خانه دار ما به این نحو دارن نتیجه میگیرن؟ همه تون شرایط اقتصادی رو میدونید. خواسته های اقوام همسرتون رو هم برای شرکت در هزینه ها و خرج و مخارجشون می دونید. من میگم به جای حرص خوردن و نشستن و سهم تون نشدن و نوبت تون نشدن، دستتون رو به زانوتون بگیرید، من گرفتم، شما هم بگیرید. و ام متن شما. دوست قبلی مون با یک استثناء به جنگ یک قاعده اومد، که طبیعتا قیاس درستی نکرد. استدلال شما هم دادن صورت مساله هایی هست که غلط هست و صرفا با تکیه بر یک صورت مساله غلط، می خواهید نتیجه دلخواهتون رو بگیرید. این که یک فوق دکتری بیکاره، اینکه دکترهاش بیکارن، اینکه دکترهاش اسنپ میشن، این که دکترهاش 600 یا 700 تومان میگیرن، اینها همه اطلاعات اشتباهی هست که حقیقت نداره. اینهارو میگید تا نتیجه دلخواهتون رو بگیرید و ثابت کنید که درس خوندن و تلاش کردن بی فایده است. اما من بهتون میگم این خبرها نیست در جامعه، هر کس بنا به تلاش و زحمتش نتیجه اش رو هم میبینه. پس دیگران رو با ناکامی ها و نرسیدن ها دلسرد نکنیم. شاید هم یک استثناء دیدید و میخواهید با اون به جنگ یک قاعده برید که این هم درست نیست. اگر نظر کسی با ما متفاوت هست و چیزی رو میگه که ما جزو اون دسته نیستیم، نیایم به صورت مساله حمله کنیم تا همچنان بابت جا نشدن در اون طبقه بندی حس خوبی داشته باشیم. این یک حقیقت هست که شاغل بودن و درآمد داشتن و هدف داشتن، بهتر است از اینکه صرفا توی خونه بشینیم. من میدونم اومدن بیرون از منطقه امن چقدر سخته، پس بهتره اصل اومدن بیرون از منطقه امن زیر سوال بره تا من مجبور نشم از منطقه امنم بیرون بیام.

عدم موفقیت کسی توی امر اشتغال دلیل بر بی کفایتی اون آدمها نیست. 

این حرفی نیست که من زده باشم و عدم اشتغال رو با بی کفایتی یکی کرده باشم. این تصور شما از حرف من هست. این احساس منفی ای است که بعد از خوندن متن من به سراغ شما اومده و دارید میگیدش تا از ذهنتون بره بیرون. درگیری ما آدم ها با خودمون هست و با اون چیزی که بهش اتصالی کردیم.

نمیخوام چیزی رو به کسی ثابت کنم ولی حقیقتا دلم میشکنه وقتی میبینم تمام زحمات چندین و چند سالم ضربدر صفر شد صرفا بخاطر اینکه نتونستم به جایگاهی که میخاستم برسم. مثبت اندیشی بسیار خوبه ولی زمانی راهگشای ما خواهد بود که همراه با واقع بینی باشه.

ببین عزیزم، برو پیدا کن چرا زحماتت ضرب در صفر شده. مشکل اصلی شما اینه که از وضعیت الانت ناراحت هستی. شاید علتش همون باور غلطی هست که میگه هرچی تلاش کنی نمیرسی. ولی من اومدم بهتون بگم که تلاش کنید میتونید و میرسید. برای همین گفتم الان از زحماتم راضی ام.

دقیقا درست میگی، اما درست عمل نمیکنی. این که مثبت اندیشی خوبه، اما باید با واقع بینی باشه. مثل دوستمون که میگه تحصیلاتم کمه، اما میخوام از کسی کم نیارم و حس خوبی به خودم داشته باشم. این امکان پذیر نیست. مثلا کسی که در زندگی اش مادر دانایی نداشته، هیچ وقت نمیتونه مثل خانمی زندگی کنه که مادر دانایی داره. اصلا دنیا بهش این اجازه رو نمیده و روزگار تربیتی رو که مادر نکرده، میکنه، اما به زور کتک، نه با محبت. نمیشه چیزی رو نداشت و حال آدم خوب باشه. دقیقا مثل همون مثال اضافه وزن که زدیم. نمیشه با 150 کیلو وزن، خودمون رو مثل یک خانم 50 کیلویی دوست داشته باشیم و همه رو ساکت کنیم و بگیم چون من اضافه وزن دارم، شما حق ندارید درباره ی مزایای تناسب اندام حرف بزنید. ای خانمی که الان تلاش کردی، زحمت کشیدی، ورزش کردی، سختی و مرارت بردی و خودت رو کردی 50 کیلو و الان اومدی راه های 50 کیلویی شدن رو به من یاد میدی و فکر میکنی زندگی بر وفق مرادت هست و مثل انسان زندگی میکنی، ساکت شو تا من 150 کیلویی که من تلاش کردم و هر روز تحقیر شدم و بیمار شدم از زندگی 150 کیلویی ام لذت ببرم. تو ساکت شو تا حال من با خود 150 کیلویی ام خوب باشه و موفقیتت رو توی چشم من نکن.

والا بخدا ماهم با تمام وجود به وقتش تلاشمون رو کردیم دانشجوی خوابگاهی بودیم با چراغ موبایل شب تا صب برای المپیاد بکوب درس خوندیم و زحمت کشیدیم  ماهها خونه نرفتیم و موندیم و جنگیدیم واسه آینده ای که امیدداشتیم  اما شاید شانس و اقبال همراهمون نبود و نشد به جایگاهی که لایقش هستیم تا الان برسیم، ولی خیییییلی بی انصافیه وقتی میشنوم که آره منم میتونستم بخابم منم میتونستم خونه بشینم رفتم تلاش کردم الان میتونم مثل انسان زندگی کنم!!! مگه ما ندویدیم مگه ما راحت طلب بودیم؟ به ولله نبودیم.

مطمئن هستی به قدر کافی تلاش کردی و نرسیدی؟ بی انصافیه که من بهتون میگم ناامید نشید، خسته نشید؟ من تلاش کردم و رسیدم؟ شما هم تلاش کنید؟ بی انصافی هست که وقتم رو بدون درخواست هیچ چیزی از شما در اختیارتون قرار میدم تا شما هم مثل من طعم رسیدن رو بچشید؟ بی انصافیه احساس وظیفه میکنم در برابر افرادی که هیچ وقت ندیدمشون؟ من رو بابت رسیدنم مواخذه میکنی؟ شاید هم بطن حرفت اینه که بی انصافیه که تو رسیدی به جایی و ما نرسیدیم. ما هم به اندازه تو تلاش کردیم. مطمئنی؟

اما راست میگی. این بی انصافیه. این بی انصافیه که 200 هزار نفر اینجا رو بخونن و پای حرف من 7-8 تا لایک باشه. این بی انصافیه که از این 200 هزار نفر فقط ده یا دوازده نفر در بحث ها شرکت کنند. تکلیف بقیه ای که میخونن بدون هیچ رد و اثری مشخصه. اما این بی انصافیه که لایک اکثر همون افرادی رو هم که شرکت میکنن در بحث ها، پای پست های نیش دار بقیه ببینی. این بی انصافیه که یک نفر بنویسه و 200 هزار نفر بخونن و استفاده کنن و تشکر نکنن، اما اگر از دیدگاه خودشون با پستی اتصالی کردن، بنویسند و بنویسند و بنویسند.

ما مطلبی داریم به عنوان بحث گفتار و بحث نوشتار. اینکه در گفتار فرد حاضر هست و در نوشتار فرد غایب. و فرد غایب نمیتونه منظور و هدفش رو به روشنی فرد حاضر برسونه. پس دوستان تلاش کنید در زندگی هاتون از حضور یک مشاور حاضر استفاده ببرید. در غیاب معنا تولید نمیشه. اگر مطلبی خوندید که براتون مفید بود، حتی اگر دعایی برای من نکنید، میدونم انرژی خوبی به من خواهد رسید و اگر حرفی زده شد که شما رنجیدید، من رو حلال کنید. سعی کنید در همه حال خودتون رو دوست داشته باشید. فکر نکنم دیگه به نی نی سایت برگردم، چون اینجا از همه قشر هستند و نمیخوام حرفی از من یا موفقیت هام خاطر کسی رو آزرده کنه. در پناه حق باشید.

سلام دوستان عزیزم. ظهرتون بخیر باشه. یک کانال ایجاد کردیم در تل-گرام با نام دانشگاه بانوان. همین کلمه رو در تل-گرام تون سرچ کنید می تونید وارد کانال بشوید.

و یا آی-دی کانال را سرچ فرمایید.

https://t.me/WomensUniversity

دوست تون دارم و اونجا منتظرتون هستم با کلی کتاب و مطلب و فرمت جدید.