برای خود زندگی کنیم،نه برای نمایش آن ب دیگران
چندماه پیش یجا خوندم از نظر روانشناسی اونایی که ب خوشبختیشون مطمئن نیستن از نظر اینکه همیشگی باشه و احساس خلا میکنن یجایی از زندگیشون بیشتر خوشبختیشون رو جار میزنن که دقیقا دونفر رو از نزدیکانم میشناسم با اینکه میدونم بیشتر مواقع جنگ و دعوا دارن ولی پروفایلشونو چک کنی میگی وای اینا چ خوشبختن
کاش نکنن واقعا بعضیا با گذاشتن رابطه هاشون وتفریحاتشون وخریداشون وزندگیاشون بدجورحال آدمومیگیرن نه از حسودی آدم فکرمیکنه تودنیا عقب مونده جای ناراحت کننده اش اینجاست رستورانا وفروشگاهایی که میرن خریدمیکننم آدرسشومیدن انگاربقیه نمدونن اونجاهاکجاست خوب پول باشه همه جاهای خوب بلدن
حتی اگه واقعیت زندگیشون مثه عکساشون باشه کار اشتباهیه میگن حتی ظاهر خونه نباید جوری باشه ک وقتی کسی از دم خونتون رد میشه حسرت بخوره و آه بکشه ممکنه همون اه باعث خشم خدا بشه و اون نعمتو از ادم بگیره حالا اینکه بعضیا از همه ی لحظات زندگیشون عکس میذارن واقعا قابل درک نیس خدا میدونه چند نفر با دیدنش حسرت میخورن و اه میکشن
خودش علاقه ای نداره
خیلی راحت گفته به فضای مجازی علاقه ای نداره و ترجیح میده بجای اون تایمشو به دیدار حضوری اختصاص بده
معتقده بجای اینکه بیاد تو اینستا پست بزاره و از عشق و علاقش بگه تو دنیای واقعی عشقشو به زبون بیاره
منم شوهرم یه دوستی داره دائم عکس خودشو زنشو بدون حجاب میزاره بنظرم اصلا کار درستی نمیکنن شاید یکی حسرت بخوره
