ازدواج کردم و خودمم مادرم .همیشه حسرت مادر های دیگران رو می ذیدم داشتم
مادر و پدر م خیلی بی عاطفه ان .خوب بودن بعضی جاها از حق نگذریم ولی رفتار هاشپن توی کودکی باعث شد که ادم عقده ای بار بیام .الان یه لحظه میرم خونشون محاله اعصابم خورد نشه یا چشمم گریون نشه .خودشون مقصرن بعد که حرف می زنی میگن عین بچه ها دوست داشتیم .همینه ....بهشون میگم همون جور که اولاد به گردن مادر و پدرش حق داره .شماهم حق دارید ...خدا شاهده خیلی از نیاز هام که باید توی چارچوب خانواده رفع میشد نشد .هیچ وقت ...باعث شد یه دختر با کمبود های زیاد و عصبی و پرخاشگر تحویل جامعه ذاده شه
الان از بس گریه کردم دارم خفه میشم
مادر های ذیگه رو می بینم چقدر عاطفه دارن برای دختر هاشون غبطه می خورم
