درد علی [ علیه السلام ] دو
گونه است، دردی که از ضربه ی ابن ملجم در فرق سرش احساس میکند و درد دیگر
درد [بسیار بزرگتر] ی است که او را تنها در نیمه شب های خاموش به دل
نخلستان های اطراف مدینه کشانده و به ناله درآورده است. ما تنها بر دردی می
گرییم که از ابن ملجم در فرقش احساس می کند، اما این درد علی [ علیه السلام ] نیست؛ دردی که چنان روح بزرگی را به ناله آورده است ، تنهایی است، تنهایی که ما آن را نمی شناسیم.
باید این درد را بشناسیم نه آن درد را،
که علی [ علیه السلام ] درد شمشیر را احساس نمی کند و ما درد علی را احساس نمی کنیم.
