نامه یک بانو به بانوان ایران عزیز
بانو جان سلام!
به نظرم آمد، اینهمه از زنها گفتیم... از گذشت مادرها، از قلب طلایی و مهربانشان، چند جمله ای هم از مردها بگویم ...
توی این زمانه مرد بودن، جرأت میخواهد...
اینکه برای رفاه حال زن و بچه، صبح زود بزنی بیرون و توی تاریکی شب برگردی ...
مردهای این دوره، جوانی و زندگی کردن را فراموش کرده اند
فشار مخارج و مسئولیت زندگی، بی سر وصدا دانه دانه، موهای تیره شان را سفید میکند! راستی خانمها، تا به حال همسرانتان از آرزوهایشان برایتان حرفی زده اند؟ من فکر میکنم این روزهای سخت بی انصافی است،که اینهمه گذشت و تلاش را نبینیم....
بانو ... گاهی نگاهی به دستهای همسرت بیانداز و به خطوطی که در اطراف چشم ها وپیشانی همسرت نقش بسته و هر روز عمیق تر میشود
گاهی به جای اینکه تو آغازکننده باشی، سکوت کن و اجازه بده که لحظاتی او هم گوینده باشد و از خودش بگوید ...
بانو جان... گاهی عکسهایش از جوانی تا امروز را کنار هم بچین و باور کن که فقط تو جوانی ات را توی این خانه نگذاشتی
مرتب تلاشش را در ترازو قرار نده و باعرضه بودن ونبودنش را، با کمتر و بیشتر داشتن دارائیهاش قیاس نکن.... سعی اش را ببین و تغییراتش را بخاطر تو و زندگیتان مهربانو... باور کن جهان هرگز به صلح نمیرسد اگر ما غرق مظلومیت خودمان باشیم؛ و باورکن تربیت کامل نمیشود، اگر یاد نگیریم که ندیدن مردان و تمسخر زنان، در حقیقت نادیده گرفتن و تمسخر کردن بخش مهمی از وجود خودمان است.
کاش به جای هدیه دادن و گرفتن، که امروزه زیاد شده و زمان پدر و مادرهایمان نبود،زمانی را صرف شنیدن بدون قضاوت کنیم. همدیگر را بشنویم و به این فکر کنیم که چرا اینهمه هدیه که این دوره و زمانه رد و بدل میشود، نتوانسته عشق را در جامعه بیشتر کند؟؟
بانو بدون هدیه هم میشود تشکر کرد...
توی یه برگه کاغذ حداقل، بیست تا از ویژگی های همسرت را بنویس و از او بخاطر این ویژگی ها تشکر کن ... مطمئن باش نه تنها او، بلکه خودت هم، بعد از این نامه انسان دیگری خواهی شد و نتایج شگفت آوری خواهی دید...
