درمورد دعا کردن و فلسفه دعا بطور کلی بحث های زیادی شده که این بحث ها کمی هم گیج کننده و سنگین هستن و من نمی خوام زیاد به اون مسائل بپردازم دوست دارم به زبون عامیانه و خودمونی درباره هدف از دعا کردن صحبت کنیم.
پیشوایان ما به دعا و دعا کردن عنایت ویژه داشتند و از خود دعاهای پرمحتوایی و زیبایی را به یادگر گذاشته اند. این بخش از میراث آن پاکان در مجموعه هایی با عنوان "صحیفه" گردآوری و در دسترس ما قرار داده شده است؛ به عنوان نمونه می توان به «صحیفه سجادیه» «صحیفه صادقیه» ، «صحیفه کاظمیه» و «صحیفه رضویه» اشاره کرد.
با دقت در این صحیفه ها و دیگر متون معتبر دعا درمی یابیم که بالاترین مرتبه نیازخواهی نزد امامان معصوم (ع)، ابراز عشق پرشور و بی منتها به معبود یگانه و ستایش پروردگار و یادکرد شکوه و بزرگی او است؛پس دعا کردن همیشه بدین معنا نیست که از خدا چیزی بخواهیم. گاه دعا یعنی از خدا خود او را خواستن و این والاترین و با شکوه ترین مرتبه دعا است که بیش از هر جا و در عالی ترین شکل خود، در نیایش های رسیده از معصومان (ع) یافت می شود.
دعا در اندیشه اسلامی، افزون بر این که وسیله ابراز عشق به خدا است، روشی مهم و تاثیر گذار برای تعلیم و تربیت و تعالی بخشیدن به روح آدمی در ساحت های فردی و اجتماعی است.یعنی همان درس های قرآنی است که خداوند مهربان برای تربیت انسان، به وسیله آیات آسمانی فرستاده است. ادعیه خود به گونه ای تفسیر قرآن کریم اند و شرح معارف آسمانی اند و یادآور تربیت های قرآنی و تکرار و تاکید و تشریح آموزه های وحیانی».
بخشی از دعای امام سجاد (ع) در پنجاه و دومین نیایش در «صحیفه سجادیه » است که هم راز و نیاز وی با پروردگار هستی ها است و هم به ما می آموزد که راه و شیوه دعا گزاری کدام است و به هنگام نیایش، از خدا چه چیزها باید خواست.حتما پیشنهاد میکنم اگر می خواهید راه و روش دعاکردن را بیاموزید و هدف از دعا کردن را درک کنید به دعاها و نیایش های ائمه و امامان توجه کنید و درآنها تائمل بسیار کنید.
