كنار همسرم دراز كشيده بودم و به صورتش نگاه مي كردم.به خواب مي رفت. دومين سالگرد ازدواجمان است. دوستش دارم و او نيز مرا. زندگي آرامي داريم. شايد يكي از آرام ترين زندگي هاي اين روزها، البته از پس سالها آشنايي و دوستي و صيقل خوردن. به اين فكر كردم كه آيا دوست دارم دوباره به روزي كه عقد كرديم برگردم، به روز عروسي، به هر روزي از روزهاي ديگر زندگي ام. پاسخ منفي بود. از هيچ انتخابي پشيمان نيستم ولي هيچ روزي هم برايم آنقدر خواستني نبوده كه هوس تكرارش را داشته باشم. روزهايي داشته ام كه از فرط تلخي هرگز منتظر تكرارش نباشم ولي روزهاي بسيار خاطره انگيز... نه، چيزي يادم نمي آيد. چرا همه چيز انقدر معموليست؟
😐رمانه؟
زندگی من دقیقا اینه
منم بنویسم از زبان یه دختر بیست ساله تو تاپیکت؟
با اجازه استارتر عزیز
کاربرهای گل بیایید آخرین تاپیکم
چالش گذاشتم
چه بسیار زیبا نوشتین, انگار کلمات, صحبت می نمایند. برایتان در کنار همسرتان آرزوی آرامش دارم
جانم؟
بسیار زیبا
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
6 ثانیه پیش
6 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
