خواهر و برادر و چند فامیل دیگه پیشمن ، ولی بازم فکر و خیال این میکنم نکنه برای پدر مادرم اتفاقی بیفته خدانکرده من نبینمشون ، از غم و شادی و مراسمات اقوام یه طورهایی جا موندم و زندگیم احساس میکنم یکنواخته ، نمیتونم تو غربت به کسی اعتماد کنم حتی دخترم تولد دوستاشم بره واسا این بعضی اوقات احساس تنهایی ازارمون میده ، و خیلی بدیهای دیگه ، با شهر خودمونم کم کمش 8ساعت فاصله دارم ولی شهرهای زیادی زندگی کردم
دوستان آنلاینی بفرمایید داخل پشت در زشته😄😂لطفا تو بحث شرکت کنین احتیاج به همفکری دارم!!!
خیلی بده. من واقعا اینا رو درک نمیکنم. وقتی به همسرم میگم بریم یه پارک بشینیم براش تعجب آوره. نمیدونم واقعا نرفتن یا دوست نداشتن. کاش خانواده هامون پیشمون بودن. بخدا من شیراز که میرم عقده هام و میریزم بیرون همش بیرونم همش این ور اونور. خفه شدم تو تهران. دیگرون دلشون خوشه من دارم تو تهران زندگی میکنم ولی وقتی میبینم همه خانوادم و فامیلام تو شیراز همش دور هم همش بیرون و تفریح بعد من بدبخت گوشه خونه موبایل به دست دیوونه میشم
خب شما که خواهر و برادرتون پیشتونه چرا غصه میخورین؟؟؟درباره ی پدر و مادرتون هم عزیزم بسپرشون به خدا توکلت به خدا باشه من خودم با اینکه شخصیتم کاملا مستقل هست و هیچ گونه وابستگی به کسی ندارم ولی خیلی احساسی هستم ینی نمیتونم ببینم پدرو مادرم مشکلی دارن و ...و خیلی وقت ها با فکر اینکه دیگه نبینمشون دیوونه میشم ولی من ایمانم رو قوی کردم و توکل کردم بر خدا
واقعا درکت میکنم ، ولی من برای اینده نقشه دارم از اینجا برم شهر خودمون ،تهران فقط دوندگیه اگه ندوی از زندگی جامیمونی ، میرم شهر خودمون تا از زندگی لذت ببرم تا شوهرم مجبور نباشه شب که میاد از خستگی بیفته ، من عشق تفریح رفیق بازیم ، تهران فقط خدات میشه پول چون نباشه لنگی
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
36 ثانیه پیش
36 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
