خیلیییی دوسش دارم و مهربونه اما همیشه منو دست کم میگیره.همیشه با دوستام صمیمی تر از خودمه جوری که دوستام همیشه دلتنگ مامانمن و زنگ میزنن باهاش صحبت میکنن! هر جا میخوایم بریم هم میگن مامانتو بیار.منم با جون و دل میبرم ولی تا میایم مامانم شروع میکنه به تعریف ازونا! فلان دوستت خیلی دختر باسیاستیه خوشم میاد ازش! مونا دوستت خیلی خوشگله، مبینا خیلی خوش هیکله کاش عروسم بود؛ فلانی خیلی خانمه خوش به حال شوهرش! یعنی انقدر تعریف میکنه آدم خسته میشه! حتی تو روشون میگه مثلا میگه وای مهلا جون چقدر تو خوشگلی واقعا خوش به حال کسی که تو رو بگیره.یا سمیه جون شوهرت قدر تو رو میدونه؟خیلی ماهی!
واقعا هم دوستام خوبن از نظر ظاهر و اخلاق اما یک کدومشون یه بار یه تعریف از من نکردن( با اینکه واقعا خوشگل و خوش قد و بالام تعریف از خود نباشه) بعد مامانم چپ و راست از اونا تعریف میکنه...🙁
ماجرا اینه که از نظر مامانم اونا همه چیزشون بیسته! بچه داریشون شوهر داریشون...دیروز یکی از دوستام رو تو مترو دیدیم گفت داره میره کلاس هنر زناشویی؛ مامانم زودی برگشت گفت وای تو رو خدا دختر منم ببر هییییچی بلد نیست😐گفتم مامان یعتی چی؟دوستمم هی میخندید.مامانم گفت چرا خودم میدونم مثل بوق حمومی😐اصلا هیچ جا اعتماد به نفس ندارم.شاید بگید حسودی میکنی یا هرچی ولی نه والا...کاری به کسی ندارم فقط انقدر پایین نیارن منو😞
نظری دارید بذارید من ممکنهبرم وسطش پیش پسرم ولی اخر شب حتما میام میخونم
