منم میخوام بخشی از داستان زندگیمو بنویسم

همینجوری..ی قسمت تلخشو میخوام بگم

۱۴ سالم بود ک اسباب کشی کردیم تو ی محله جدید..طبقه بالاییمون ی پسر داشت ک از همون شب ک وسیله هامونو اوردیم یه جور خاصی نگاه میکرد...اونشب گذشت و ما جا گیر شدیم..فصل امتحانات خردادم بود..من تو جیاط درس میخوندم و همیشه سنگینی یه نگاه رو احساس میکردم اما کسی رو نمیدیدم‌‌ی مدت ک گذشت پسر همسایه دنبالم راه میفتاد و میومد جلو مدرسه...جرئت نمیکردم ب بابام چیزی بگم.چون ب شدت متعصب بود و میترسیدم اتفاقی بیفته..بعد چند وقت اومد جلو و شمارشو بهم داد و حواهش کرد ک بهش زنگ بزنم...منم بچه بودم و ندید بدید😅😅

بهش زنگ زدم و باهاش دوست شدم...پسره بر خلاف قد و هیکلی ک داشت سنش کم بود ..

ی مدت تلفنی حرف زدیم ک بعدش گفت با خانوادش صحبت میکنه ک بیاد خواستگاری...منم اینقد کم عقل بودم ک اخه پسر ۱۵ ساله چطوری میتونه زن و زندگی رو بچرخونه...😒خلاصه کلی خوشحال شدم ک کسی که دوسش دارم میاد و منو با خودش میبره...

قبل اینکه به خانوادش چیزی بگه اومد در خونه و با بابام حرف زد و گفت ک اجازه میخواد بیان خواستگاری..بابام خیلی ناراحت شد و میخواست بزنه تو گوشش ک مامانم مانع شد..اونم پر رو و گستاخانه برگشت به بابام گفت ک دخترت اینقد منو دوس داره ک اگه همین الان بهش بگم بیا فرار کنیم قید شما رو میزنه و با من میاد

کسی نیس😞😞

بابام کفری شد و چنتا چک و لگد بهش زد دست منم گرفت و گفت اگه این پسره راست میگه بیا همین الان گورتو از این خونه گم کن و برا همیشه برو...منم گفتم نه بابا.من غلط بکنم..این کیه ک من باهاش برم.‌..پسره هم ناراحت شد ولی از رو نرفت...

رفت با خانوادش صحبت کرد ک باید این دختره رو برا من بگیرید و الی خودمو میکشم..اونام گفتن ک تو هنوز بچه ای و نمیتونی زندگی رو بچرخونی...پسره هم خونه رو ول گرده و رفته بود...مامانش هر روز میومد حواهش میکرد گ زنگ بزن ببین کجاس اما بابام نمیذاشت...بعد ی هفته برگشت و اینبار ب خانوادش گفته بود برید خواستگاری خواهرش😮😳یمی خواهر کوچیکتر من🙁🙁اوتام اومدن خواستگاری و گفتن ی چندسال نامزد بمونن بعد عروسی بگیریم

بابام ک دیگه حسابی کفری شده بود دستشونو گرفت و از خونه انداخت بیرون..صدتا هم فحششون داد...همونروزم رفت دنبال خونه تا از اونجا بریم..‌ولی همچنان بخاطر اینکه من با پسره حرف زده بودم باهام سرسنگین بود و میگفت تو آبروی چندین ساله منو بردی..‌منم زیاد باهاشون حرف نمیزدم..خودم قبول داشتم اشتباه کردم اما ن تا این حد ک بخوان اینجوری بهم بگن...

خونه مون رو فروختیم و جا ب جا شدیم...ی مدت گذشت و چنتا خواستگار برا من اومد و منم همه رو رد میکردم چون تازه ۱۶ سالم شده بود..بابامم کفری بود ک چرا ازدواج نمیکنم و فکر میکرد بازم کسی تو زندگیمه و همش میگفت تو میخوای آبروی مارو ببری..‌منم هیچی نمیگفتم.ولی خداشاهد بود ک هیچکس تو زندگیم نبود