پشت آن آرایش غلیظ و زیبایش که
کلی لعاب داشت و دل هر آدمی را میبرد
یک جنسِ مونثِ غمگین بودکه با همه ی
بی ذوقی های روزانش و غم و اندوه و ناراحتی و کزخوردگی هایش،به خودش رسیده بود تا مبادا از چشمِ یار بیوفتد.
که پس فردا نگویند:
اگر فلانی جانت رفت و تنهایت گذاشت برای این بود که به خودت نرسیدی!
پشت آن همه زیبایی و آرایش به غایت رسیده و لباس های فاخر و تمیزِ ست شده و آن همه زیورآلات پر زرق و برق که دل هر بانویی را میبرد،
جنسِ مونثِ مردی پنهان شده بود که از خستگی های این روزهایش خسته بود و دم نمیزد...
پشت آن همه آراستگی یک دل شکسته بود که با تمام خورده هایش به خود میرسید تا ازش دل بریده نشوند.
ادامه در پست بعدی
