زن ها تا وقتی کم سن و سالند عشق برایشان همه چیز است....
آب ،نان ، خواب و خوراک ....
چشمشان را به روی نقطه ضعف های طرف می بندند
همین که عشقشان باشد کفایت میکند،دلشان گرم بوسه های یکهویی، بغل کردن های یکهویی،غیرتی شدن های یکهویی،قهر و آشتی کردن ها و همه این دیوانگی های عاشقانه می شود،اما زن ها هرچه سنشان بالاتر می رود الویت رابطه برایشان امنیت می شود نه عشق ...
به دنبال یک تکیه گاه می گردند کسی که شاید آنقدرها عاشق نباشد ولی خوب بلد است اضطراب یک زن را آرام کند ...
زن ها برای اشک هایشان، دلتنگی های گاه و بیگاهشان یک درک مردانه میخواهند ،دلشان می خواهد چشم هایشان را ببندند وبرای لحظاتی همه ترسشان را از آینده را بسپارند به یک آغوش مردانه ،
زن ها برای دنیای عمیق و بزرگشان یک مرد بزرگ می خواهند ...
کیا موافقن؟
