بچه ها من خیلی ب نامزدم وابستم ب هر کسی ک کنارش باشه حسودی میکنم خیلی دوست دارم بهش خوش بگذره ها وقتی میبینم خوشحاله منم خوشحال میشم اما از ی طرف عذاب میکشم وقتی میبینم بجای من بقیه کنارش باشن از ی طرفم ک با خونوادش ب مشکل خوردیم اوناهم تا وقتی میفهمن اون داره با من حرف میزنه یا چت میکنه زود یکاری میکنن ک مجبور شه منو تنهام بذاره مثلا من دیشب پری شدم حالم خیلی بد بود داشتیم باهم چت میکردیم تا خواهراش فهمیدن پیش منه اومدن انقد بهش گیر دادن تا دعواشون شد امروزم باز دوباره پیشم بود طفلی دلش پیش من بود اما خواهراش مجبورش کردن ببرتشون بیرون دور بزنن باهم اونم مجبوری رفت خیلی دوسم داره خیلی واسم وقت میذاره همه سعیشو میکنه ک با من باشه اما گاهی برای اینکه خانوادش ناراحت نشن منو تنها میذاره خودش نسبت ب خونوادش خیلی سرده منو از اونا بیشتر دوس داره اینو میدونم بارها خودش گفته خانوادش واقعا واسش هیچ قدمی برنمیدارن اما از ی طرفم اصلا دلش نمیاد اونارو ناراحت کنه همیشه فک میکنه من اگه ناراحت شم با ی کادو از دلم درمیاره ولی اونا نباید ناراحت نشن یوقت ولی من اینجوری خیلی اذیت میشم نسبت ب خونوادش و دوستاش حس بدی دارم حس میکنم جای منو هی ب زور میگیرن
بارها باهمدیگه حرف زدیم خودشوم دقیقا همین حس و متقابل نسبت ب من داره اونم حسادت میکنه با این تفاوت ک من بخاطر اون خونوادمو بارها رنجوندم ک یوقت اون ناراحت نشه
میدونم این طبیعت مرداس دوسم داره ولی نمیتونه مثل یک زن باشه اما خب چیکار کنم چجوری دل خودمو اروم کنم؟
