چرا زنها بخشی از زندگی مردان.اما شوهرا همه زندگی زناشون

هم من طی روز به همسرم فکر می کنم هم همسرم به من مثلا وقتی میاد میگه امروز خیلی دلم برات تنگ شده بود اما نه تا این حدی که شما گفتین فقط دلم براش تنگ میشه اگه دیر کنه نگرانش میشم البته ما ۹ساله ازدواج کردیم

کار درستی میکنی عزیزم بین زن و شوهر ک نباید این حرفا باشه

چراااا بگو عزیزم. من کی گفتم نگو ولی مردها وقتی حس کنن که طرفشون خیییلی وابسته س فرار میکنن. ابراز کن ولی گاهی هم تشنه ش بذار. 

اون سرکار گوشی نمیبره ولی وقتی میاد خونه تقریبا یه ساعتی یبار زنگ میزنه منم دوبار اینا

من عقدم از روز اول همه کلمه ها عاشقانه رو گفتم بهش بعد دیدم اونم مثل من یاد گرفته و حتی بیشتر از من ابراز میکنه چون میگفت من اولش بلد نبودم و خجالت میکشیدم بگم اما تو که گفتی دیگه منم ازت یاد گرفتم 

چون نیاز عاطفی ما رو تامین نمیکنن همه فکرمون مشغولشونه

کثافتای نیاز عاطفی تامین نکننده  

آره عزیزم خیلی سخته ما یک سال عقد بودیم یک شب در میون صد درصد همدیگرو می دیدیم اون یک شب در  میونایی  که پیش هم نبودیم همش باهاش تلفنی حرف می زدم و گریه می کردم از دوریش😁 حتی از خواهراش با مامانم کسی می رفت مسافرت کلید میدادن به ما قشنگ خونشون زندگی می کردیم با اینکه ازدواجمون سنتی بود خیلی بهم وابسته بودیم الانم همینطوریم با اینکه همسرم خیلی نسبت به خانوادش مستقله اما نسبت به منو دخترم خیلی وابسته هست 

ممنونم گلم همچنین شما بر عکس گفته های خیلیا هر سال که از زندگیت می گذره عشقت خیلی بیشتر از سال قبل میشه آدم به یه توازن و آرامش می رسه مخصوصا بعد از شش هفت سال اول زندگی چون تو اون شش هفت سال خیلی به اختلاف می خورید به خاطر اختلاف عقیده بعد اگه همدیگرو دوست داشته باشید با این دعواها ازهم دور نمیشید بلکه شروع می کنید در مورد ناراحتیتون صحبت کردن و تغییر کردن و همونطور که همسرتون دوست داره رفتار می کنید کاملا دو طرفه نتیجش میشه یه عشق عمیق که خیلی شیرینتر از عشق اول ازدواجه