قرن ها تسلط قواعد مردسالانه بر جوامع، مرد رو جنسیت غالب و زن به عنوان جنسیت مغلوب در نظر گرفتن و این آموزه غلط به وسیله فرهنگ به نسل هایی بعدی انتقال داده شد. نتیجه طبیعی غلبه این فرهنگ در حقیقت این بود که رابطه جنسی داشتن برای مرد مثبت و نشانه ای از قدرتش تلفی می شد درحالیکه ابراز جنسی برای زن مایه شرم و ننگ بود، و ما اینطور یاد گرفتیم که قدم اول مغزمون برای جذب به جنس مخالف رو در زنان موضوعی اخلاقی به نام "عشق" و برای مردان موضوعی غریزی به نام "میل جنسی" تلقی کنیم، در حالیکه عامل جذب زن و مرد به همدیگه در وهله اول یعنی بدو آشنایی همون غریزه جنسی بوده و زن و مرد هم نداشته، همچنان هم نداره. زن ها مجبور شدن این احساسات رو در پوششی به نام عشق بپیچن درحالیکه مردها به راحتی از غریزه شون صحبت می کردن. بعدها اخلاقیات حالت متعادل تری پیدا کردن و زن ها "پاک دامن" و مردها "بی بند و بار" نامیده شدن، درحالیکع در تمام این مدت و تحت لوای تمام این اسم ها و برچسب ها ما دائما درحال انکار عواطف انسانی خودمون بودیم.
اقای استارتر یکم عادی چت کن ببینیم حرف زدن خودتون چ جوریع
جزییات مربوط به این تاپیک رو می تونید در وبگاه رسمی خدمات ملی انگلستان NHS
و نشریه american journal of respiratory and critical care
مطالعه کنید.
و من الله توفیق...
ما انسان ها به هم نزدیک می شیم چون اقتضای طبیعتموم اینطور هست. هیچ ایرادی در داشتن عواطف جنسی نسبت به جنس مخالف وجود نداره دوستان، این نشانه سلامت جسمانی و روانی ما و لازمه ایجاد یک رابطه، عشق یا ازدواجه. موضوع این تاپیک به هیچ وجه این نیست که عشق جنسی پیش برنده یک رابطه و شرط کافی ادامه رابطه هست. بلکه به این معنیه که ما به هیچ وجه احتیاج نداریم وانمود کنیم دوران آشنایی مون چیزی بیش از یه اشنایی بوده و اون کشش یک احساس پاک الهیه. این طبیعت ماست و از اونچا که کشش جنسی برای ادامه دادن کافی نیست کاملن بدیهیه که ممکنه در ادامه دادن عشقمون با شکست مواجه بشیم. چه زن و چه مرد، این ویژگی رو انکار نکنیم و برای خودمون احساس گناه یا برچسب اخلاقی به وجود نیاریم.
همش تقصیر آمریکاس
مرگ برآمریکا
این هم موضوع مهمیه که صحبت کردم درموردش بد نیست.
عادت بحشی از ویژگی های مغز موجودات زنده هست که اگر وجود نداشت ما انسان ها همیشه در بحران به سر می بردیم. مغز ما بعد از مدتی ترشح هورمون های هیجان آور رو پایین میاره تا تمام مدت همه وقتمون رو به جای انجام دادن کارامون، غذا خوردن، خوابیدن، کار کردن و ... درحال فکر کردن به عشقمون نباشیم و در حقیقت بتونیم به زندگیمون ادامه بدیم. اما این به این معنی نیست که ما برای ادامه زندگی مشترک همیشه نیازمند احساسان شدید عاشقانه هستیم، بلکه با گذر زمان این احساسات جاشونو به فاکتورهای دیگه ای مثل تفاهم، مسئولیت پذیری، وابستگی و ... می ده. که البته در کشور ما اینطور نیست و به محض ته کشیدن احساسان عاشقانه فکر می کنیم که پس لابد دیگه محبت و تعهدی درمیان نیست و باید به همدیگه بی توجهی کنیم.
مرد ها موجودات هدف محوری هستن
این خانم ها هستند ک هم احساسی ترن
هم بیشتر آسیب میبینن😕
من الان یک هفتس بایکی آشنا شدم،خیلی وابستم شده بود و ابراز علاقه میکرد حتی میگفت شماره باباتو بده تا هماهنگ کنیم واسه خاستگاری.همش میگفت تنهام نذار جونم به جونت وصله.اما من دیشب کات کردم باهاش.الانم حالم خیلی خوبه😁
