گلشیده هستم.(پیرو تاپیک صدف)

خونه من که میان نمی گذارم بیان آشپزخونه و با احترام می گم اومدین یه روز مهمونی و استراحت.ایدا نمیگذارم زحمت بکشید.

یه بار جاریم با بدترین شرایط داشت سفره خونه مادر شوهر را می چید و من نشسته بودم با این حال کمک نکردم.هر کی هفته به هفته میره می مونه خودش باید کار کنه.من یک نوبت میرم یک نوبت جواب میدم.هر روز اونجا تلپ نمیشم.

هیچ انتظار کادو و .... ازشون ندارم .همین طور از همسرم

حتی روز زن.

ول کنید بابا این رسومات و عیدی ها رو بریزید دور.البته اصلا نگید من عیدی نمی خوام.اگر هدیه دادن تشکر کنید اما اگر ندادن خودتون را خوار و بی ارزش نکنید.

به جای اون خودتون تا می تونید کار کنید حتی درآمد داشتن توی خونه،خیاطی،بافتنی و ....

و برای خودتون هر چی دویت دارید بخرید

ببخشید اشتباه تایپ شده من دوازده ساله که ازدواج کردم تایپ شده بیست و یک

یک بار سال اول ازدواجم دختر خواهر همسرم شب موند خونه ما

و من صبح باید می رفتم سر کار  و اون خونه باشه. من اصلا دوست ندارم کسی خونم بمونه.اونم وقتی نیستم.

فکر می کنید چه کار کردم؟

به همیرم ابدا حرفی نزدم.فقط کمی ساکت تر شدم.فردا یک ساعت رفتم سر کار و بعد به همکارم گفتم امروز کارای من رو تو انجام بده بعدا جبران می کنم.سریع اومدم خونه.کلیدو انداختم و ناگهانی وارد خونه شدم.کلی جا خورد .برای خودش بزم ترتیب داده بود.حالا سی سالش بود و مجرد.

بهش گفتم شما بشینین من پذیرایی می کنم ازتون و به قدری تعارف کردم و رسمی بودم که ظهر نشده رفت خونشون و تا امروز دبگه تکرار نشده

به هیچ وجه با برادر شوهر چه مجرد چه متاهل هیچ جا تنها نشین.اگر برادر شوهر خواست بمونه به شوهر بگین عزیزم چقدر مهربونه برادرت و چقدر آقاس.من خجالتی ام.روم نمیشه باهاش تو خونه تنها باشم.منم با تو میام بیرون.حالا اشکال نداره من خابالو یه روز زود بیدار بشم عوضش شب زودتر می خوابم

شب شام درست نکنید و بخوابید تا بفهمه که خودش اذیت میشه و بار بعدی برادرش را با خودش میبره ببرون از خونه

اگه هیچ راهی نبود بگین به همسر تون من میرم پارک قدم میزنم ظهر بیا دنبالم.آخه داداشت با وجود من معذب میشه

برید بیرون و ظهر که با شوهرتون برگشتید بگین وای چه بد.لباس زیرم روی بند بود.آخی برادرت مجرده.چقدر بد شد.آبرومون رفت جلوش 

دوباره بر می گردم.اگر سوالی دارین بپرسید

اول تلفن می زنم احوالش رو می پرسم اما وقتی همسرم خونه است این کار را می کنم.فقط احوالپرسی.اصلا نمی گم بیام کمک و ....

قدم بعدی اگر بهتر نشد با همسرم نه تنها میرم خونه اونها عیادت .توی راه حتما یک چیزی می خرم حالا هر کس با توجه به وسعش.اونجا از کنار همسرم تکون نمی خورم.رسیدگی اونها وظیفه من نیست.شوهرم اگر دوست داشت من رو بذاره خونه و خودش بمونه کمکشون کنه.اونجا هم اگر مقلا هسرتون یک کار جزیی گفت انجام بدین با بهانه هایب مقل من جای چیزهاشون رو بلد نیستم یا آخی چقدر حالتون بده کاش میرفتید دکتر.به همسر جان بگو اینجا وسیه نیست پادر رو ببر دکتر منو ببر خونه یه چیزی واسشون درست کنم.من اونجا راحتترم همه چیز دم دستم دارم.یا از قبل یه سوپی چیزی بپزید اما به هیچ وجه نمونید اونجا وظیفه فرزندان خودشونه

مگه مادر شما مریض شه همسر شما میره براشون کار خونه می کنه که شما برای اونها بکنید

البته همه این کارها وقتی شدنیه که شما از زمان عقد زیر ساختها رو درست کرده باشید.خونشون نمونده باشید.صمیمی نشده باشید.تو دست و پاسون نباشید و ...

حتی بگین به همسرتون من روم نمیشه برم توی آشپزخونه نادرت .طفلکی شاید دوست نداشته باشه من برم سر وسایلش.یا شاید چیزی داره دوست نداره من ببینم.

بهانه زیاده.مثلا اگر از اول زمان پریود بودنتون استراحت کرده باشید  می تونید اون رو بهانه کنید.