سلام...صبح همگی بخیر
خانما ، بیاین همگی روزه غم بگیریم...
یعنی امتحانی یه روز کامل از خودمون محافظت کنیم که غمگین و در غم غوطه ور نشیم...
و یه زمان مشخصی مثلا قبل خواب در حد 5 دقیقه اجازه بدیم غم بیاد و یکم بهش فکر کنیم و بعد بخوابیم
و هر روز مراقبت کنیم که غم رومون اثر نذاره یا حداقل در حد 5 دقیقه و دیگه بعدش توش غوطه ور نشیم و رها کنیم...
ببینید...مشکل با غم فرق داره... این که ببینی مشکل داری یا بشینی غصه بخوری فرسخ ها فاصله ست...
مشکل رو یا میشه حلش کرد (99% موارد) یا اصلا نمیشه (1%) و باید پذیرفت و بقیه برنامه ها و زندگیمون رو با لحاظ این مشکل چید، جوری که کمترین اثر رو بذاره.
منتهی حس غم، نه می ذاره مشکلی رو حل کنی و نه بپذیریش... فقط یه جو و فضای سنگینیه که باعث میشه روزها، ماه ها و سالهاتو بدون شور و اشتیاق، بدون این که بفهمی و بدون این که لذت ببری، سپری کنی... این گردووووونه بسیار خطرناک و مهلکیه... عمر انسان رو می بلعه... زندگی رو می بلعه...باید به غم خوردن هم برنامه بدیم... که فلان ساعت من میشینم بهت فکر می کنم...بعدش دیگه حق ندارم.
تمام حس های انسان خوب و در تعامل هم عالی اند، چون شادی و خنده زیاد هم سستی و زوال عقل میاره...و غم باید باشه تا بتونه ما رو جدی تر کنه...اما زیادش ویرانگره. غم در حد 5 دقیقه در روز فقط باید باشه... و اگه دوزش بالا بره کشنده ست...
افرادی که اعصاب ما رو خورد می کنن... خانواده بیشعور، شوهر بیشعور، همکار بیشعور و غیره...برای همه ما هست...منتهی ما باید مراقب باشیم تا اثر نگیریم...عین باد هوا بشه... رها کنیم...
باید مراقبت کنیم همونطور که سرما رو از کسی نگیریم، فلان بیماری از کسی به ما سرایت نکنه، نذاریم غمم بهمون سرایت کنه...
از کسی غم نگیر... 😉😊
