اول سلام به همه دوستان عزیزم
الان بیشتر ازیکساله که اینجا عضوم.
خیلی پیش اومده که تاپیک مادران منتظر رو ببینم و واقعا این حجم از غصشون و انتظارشون ناراحتم میکنه
من خودم بچه دارم شاید شما بگید حالا که خودت داری حال مارو درک نمیکنی
شاید همینطور باشه که شما میگید اما یه چیزیو میدونم که ما آدمها همیشه یه بهونه ای واسه ناراحت بودن پیدا میکنیم
حالا یکی بابچه دار نشدنش،یکی از دست خانواده شوهر،یکی ازدست خودشوهر و هزاااار بهونه دیگه
من معذرت میخوام ولی واقعا بنظرم همش بهونس
هیییچ آدمی همه چیزو باهم نداره
هنر همینه که باچیزایی که داریم شاد باشیم
بچه دار نمیشید خب نمیگم دست روی دست بذارید
نهایت تلاش روبکنید ولی اگه نشد دیگه عزاداری نکنید بدون بچه به زندگی ادامه بدید
باااور کنید سخت ووحشتناک نیست اتفاقا وقت بیشتری دارید برای انجام کارای بزرگتر
از دردسرهای بچه داری هم درامانید
حالا نگید این چه حرفیه و بچه شیرینه
بله شیرینه بسیار هم شیرینه اما به همون اندازه سختی داره ،مسئولیت داره
بجاش
به بچه های بی سرپرست محبت کنید تا حس مادرانتون ارضا بشه
حالا حتما نمیخواد به فرزند خوندگی قبولشون کنید
هروقت که دلتون گرفت کادوهای کوچیک بگیرید برید دیدنشون
برید ببینید چقدر پراز حس خوب میشید
اصلا شاید همین بچه دار نشدن کلی درهای خوشبختیه دیگه براتون باز کنه
انصاف نیست بخاطر یه در بسته بقیه درای بازم نادیده بگیرید.
همه تو زندگی مشکل دارن من میدونم
حرف من اینه بامشکلتون مبارزه کنید اگه خیلی قوی بود لازم نیست شکست بخورید سیاست بخرج بدید با مشکلتون دست بدید وآشتی کنید شاید تو دوستیش منفعتی بود.
ببخشید بابت پرحرفیم