با 12 سال سابقه کار در یکی از رشته های مهندسی که نسبتا زنانه تر از بقیه است، شدیدا از انتخابم پشیمانم. حالا که بچه توی زندگی ام اومده این رو می فهمم که ما زنها برای این کار ساخته نشده ایم. یا اگر بخواهیم انجام بدهیم بایدقید زندگی شوهر و بچه را بزنیم. توی همه همکاراهام اونهایی که همسر وکیل و دکتر و معلم و ... دارند از من خیلی موفق ترند. ساعتهای بسیار طولانی دور بودن از بچه باعث شده یک بچه بسیار مضطرب حاصل شود که معلوم نیست چطوری باید دوباره درستش کنم. برای نگهداریش شدیدا عذاب وجدان دارم. به نظر من تنها رشته ای که شاید شاید یک کمی کارش دست خودت باشه فقط معماریه. اونهم به شرطی که برای خودت کار کنی و نخواهی زندگی کارمندی بکنی.
ضمنا می تونی هم تا رده های بالا بخونی و استاد دانشگاه شی. اونهم تا حدی قابل قبوله.