گریه کردن و بیمار شدن کودکان، کفاره گناهان والدین است
والدین با گریه و بیمار شدن کودکان شان سختی زیادی می کشند که همین باعث پاک شدن آنها از گناه می گردد.
وجود مقدس امیرالمؤمنین(علیه السلام) می فرماید:«فِی الْمَرَضِ یُصِیبُ الصَّبِیَّ فَقَالَ كَفَّارَةٌ لِوَالِدَیْه = بیمار شدن كودكان، باعث پاكی پدر و مادر از گناهان می شود».
بچه آدم باید بچگی کند. بچه باید گریه بکند. در روایت فرمودند: گریه بچه در 12 ماه اول، توحید، شهادت به نبوت و استغفار برای والدین است. پس از گریه بچه ملول نشویم. گریه برای سلامتی بچه لازم است. ما فکر میکنیم اگر کودک گریه کرد باید زود برویم و هر طور شده او را ساکت کنیم. حضرت فرمود، اذیتی که انسان به خاطر مریضی فرزندش تحمل می کند، کفاره گناهانش است.
یا ممکن است انسان پدر و مادر پیر و مریضی داشته باشد، حرفهای تلخی هم به آدم بزنند، یا حتی بعضیها در اثر کهولت سن فراموشکار می شوند و حرفهایی به آدم بگویند که قلب آدم به درد بیاید. اما همه اینها قیمت دارند. حرفهای تلخی که دیگران به انسان می گویند، شفای بیماریهای انسان است.
پدرت مریض است و به خاطر مریضی اش، کلافه است، عصبی است، حرفهای تلخی میزند. تا ساعت چهار تو را بیدار نگه داشته، مرتب گفته این کار را بکن آن کار را بکن! درست است که اینها به نفس سخت میگذرد، اما تو را به حق تعالی نزدیک میکند. به تو درجات میدهند و داری پاک میشوی.
بعضیها خیلی زیرکند، خودشان به استقبال مریضداری میروند، با وجودی که وظیفهاش نیست. مثلاً دختر عمو، عمو، خاله، دایی است، خودش با مهربانی به مراقبت و پرستاری از آنها میرود و حتی شب بیدار میماند.
بعضیها هم از مسئولیتهای زندگی شانه خالی میکنند. از تعهداتی که به همسر و فرزندشان دارند، فرار میکنند. پیامبر فرمود:«مَلعونٌ مَلعونٌ مَن ضَیِعَ مَن یَعول= ملعون است ملعون است کسی که خانواده خودش را ضایع میکند». گاهی افراد آگاهانه میدانند، همسرشان در سختی است و نیاز به کمک دارد و به کمک آنها نمی روند.
استاد ما میفرمود سختترین کارها در زندگی زنداری و شوهرداری است. فرمود، مؤمن وقتی میخواهد نماز بخواند، زن آدم نباید سین بسم اللهاش را بشنود، یعنی برای همسرت نباید مزاحمت درست کنی.