يكبار هم قرار شد من و خواهر دوقلويم بشويم شاهد عقد يك عزيزِ نازنين. خودش ايران نبود. وكالت داده بود به پدرم كه به جاى عروس بله بگويد و ما خواهرها شهادت دهيم. بگذريم كه تا محضر بسكه از شوخ طبعى هاى پدرم بخاطر عروس شدنش خنديده بوديم اشكمان درآمده بود. داماد مثل شاخ شمشاد منتظر پدرم بود و ما خودمان را جمع و جور كرديم و مثل دو تا ساقدوش خانم، با عزت و احترام رفتيم شناسنامه هايمان گذاشتيم روى ميز و نشستيم دو طرف "عروس و داماد". عاقد سرش رو بلند كرد گفت خب يك شاهد كمه. شما دو تا همشيره رويهم يك نفر محسوب مى شويد و خلاصه بزرگترها از يك دفتردار مذكر خواهش كردند به جمع ما ملحق شود و من و خواهرم با لب و لوچه آويزان آنقدر امضا كرديم كه جاى امضاى يك مرد كفايت كند.
اينجور وقتها هم يك عده هم معترض ميشوند كه پس چرا چسبيديد به موضوع حجاب؟ چرا بجاى جنگيدن براى حق و حقوق و حضانت و اينها، معترض نرفتن به استاديوم و ورزشگاهيد؟ بقول احمدى نژاد كه قيافه اش را موش ميكرد و با سر كج و لحن آخى حيوونكى ها مي پرسيد واقعا مسئله ما امروز مدل موى جوونهاست؟
مسئله اعتراضى امروز زنها در اون كشور مسئله شهروند درجه دو بودن است. چه در خيابان زير آفتاب چهل درجه با خروارها پارچه اضافى، چه در دادگاه به عنوان شاهد يا شاكى، چه در ورزشگاه براى تفريح و هيجان. به ما حقنه شده كه هميشه مسائل مهمترى هست كه اين چيزها در مقابلش پيش پا افتاده است. نخير. وقتى در يك كشور براى موجوديت شما، و براى شكل و شمايل و تو رفتگى و بيرون زدگى آناتومى طبيعى بدن شما نه به عنوان يك انسان كه به عنوان يك طعمه متحرك در جامعه قوانين سفت و سخت وضع مي شود تو خود حديث مفصل بخوان از اين مجمل كه چه عرض كنم از اين مصائب.
