۲۰ سالمه ... خیلی از زندگی خسته ام... گاهی اوقات آرزوی مرگ میکنم.... پشت کنکورم ... خسته م دیگه از همه چی... حس میکنم خدا از من متنفره ... پارسال رتبه ی خوبی آوردم و فرهنگیان دعوت به مصاحبه شدم و تا قبولی رفتم... ولی متاسفانه مصاحبه رد شدم.... کد ۷ خوردم... یک سال درس خوندنم پایمال شد... بعد دوستم با رتبه خیلی خیلی داغون آموزش ابتدایی قبول شد رفت... چون مصاحبه گره باهاش حال کرد و بهش نمره بالایی داد.... امسالم معلوم بازم قبول بشم یا نه...
چرا همیشه باید توو همه چی حسرت بخورم ؟؟؟! خدای من که هیچ وقت کمکم نکرده توو زندگیم... شاید دوسم نداره ...
امسال نذر کردم یا قبول بشم یا اگر قبول نشدم همین امسال از این دنیا برم... چون دیگه کشش ندارم....
من ۲۰ سالمه ولی روحم یه آدم ۸۰ ساله ست.....
میگن خدا عادلِ ... چرا من عدالتی نمیبینم پس ؟؟!