نه. بعضی چیزا گفتنی نیست. بعضی چیزا رو باید بذاری زیرِ فرشِ همون اتاقتاریکهٔ ذهنت که هیچکی اجازه نداره بره توش. باید چالشون کنی زیر همون تکدرختی که هیچمسافری زیرش نمیشینه. باید بنویسیشون توی اون دفتری که قراره بندازیش تو شومینه. مهم نیست چقدر عشق، چقدر گلایه، چقدر عاطفه و چقدر دلخوری تو اون حرفا هست، روشون برچسبِ «نگفتنی» زدن؛ نگو. خب؟