بگذار اگر این بار سر از خاک برآرم
بر شانه‌‌ی تنهایی خود سر بگذارم
از حاصل عمر به هدر رفته‌‌ام ای دوست
ناراضی‌ام، امّا گله‌‌ای از تو ندارم…
در سینه‌‌ام آویخته دستی قفسی را
تا حبس نفس‌های خودم را بشمارم
از غربت‌‌ام این قدر بگویم که پس از تو
حتی ننشسته‌‌ست غباری به مزارم
ای کشتی جان! حوصله کن می‌رسد آن روز
روزی که تو را نیز به دریا بسپارم
نفرین گل سرخ بر این «شرم» که نگذاشت
یک‌بار به پیراهن تو بوسه بکارم
ای بغض فرو خفته مرا مرد نگه دار
تا دست ِخداحافظی‌‌اش را بفشارم…😔
