امام علی علیه السلام:خطبه 199 نهج البلاغه

سخنى از آن حضرت (ع) به ياران خود سفارش مى كند:
امر نماز را مراعات كنيد و به حفظ آن بكوشيد و بسيار به جاى آوريد و بدان به خداى تقرب جوييد كه نماز فريضه اى است بر مؤمنان كه حتما بايد در وقت خود آن را به جاى آرند. آيا به پاسخ دوزخيان گوش فرا نمى دهيد، در آن هنگام، كه از ايشان مى پرسند: «چه چيز شما را به جهنم كشاند گويند ما از نمازگزاران نبوديم.»
نماز گناهان را مى ريزد، آنسان كه برگ درختان مى ريزد. و بند گناهان از گناهكاران مى گشايد آنسان، كه بند از كسى بگشايند. رسول الله (صلى الله عليه و آله) نماز را به چشمه آب گرم تشبيه كرده كه بر در سراى كسى باشد و او هر روز و هر شب پنج بار خود را در آن بشويد. پس ديگر چركى بر تن او باقى نمى ماند.
حق نماز را مردان مؤمنى شناخته اند كه آنان را زيور متاعهاى اين جهانى، از نماز، به كار ديگر مشغول نمى دارد و نه فرزندانشان و اموالشان كه نور ديدگان ايشان اند. خداى سبحان مى فرمايد: «مردانى كه هيچ تجارت و خريد و فروختى از ياد خدا و نمازگزاردن و دادن زكات بازشان ندارد.»
پيامبر (صلى الله عليه و آله) با آنكه مژده بهشتش داده بودند، خود را براى نماز به رنج مى افكند. زيرا، خداى سبحان گفته بود، كه «كسان خود را به نماز فرمان ده و خود در آن كار پاى بيفشر.» پيامبر كسان خود را به نماز فرمان مى داد و خود در آن تحمل رنج مى فرمود.