قران توبه ۲۵۶
در دین هیچ اجباری نیست
توبه ۲۹
(ای اهل ایمان) با هر که از اهل کتاب (یهود و نصاری) که ایمان به خدا و روز قیامت نیاورده و آنچه را خدا و رسولش حرام کرده حرام نمی‌دانند و به دین حق (و آیین اسلام) نمی‌گروند قتال و کارزار کنید تا آن‌گاه که با دست خود با ذلت و تواضع جزیه دهند
الان میترکی
واژه «قاتلوا» در آیه: «قاتِلُوا الَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ لا بِالْیَوْمِ الْآخِرِ وَ لا یُحَرِّمُونَ ما حَرَّمَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ لا یَدینُونَ دینَ الْحَقِّ مِنَ الَّذینَ أُوتُوا الْکِتابَ حَتَّى یُعْطُوا الْجِزْیَةَ عَنْ یَدٍ وَ هُمْ صاغِرُونَ»،[1] به معنای کشتن نیست، بلکه به معنای جنگ و نبرد است. قرآن کریم در این آیه نمی‌گوید اهل کتاب را به مجرد اعتقادشان بکشید! بلکه در صدد بیان یک قانون در ارتباط با شهروندانی است که در محدوده حکومت اسلامی زندگی می‌کنند، اما به قوانین شهروندی پای‌بند نیستند. اینجا است که خداوند به پیامبرش دستور می‌دهد؛ با آن دسته از اهل کتاب که به خداوند و روز بازپسین ایمان نمىآورند و آنچه را خداوند و پیامبرش حرام کردهاند، حرام نمىدانند، و به دین حق نمی‌پیوندند، جنگ و نبرد کنید تا تسلیم حق شوند و با دست خود جزیه بپردازند.
در حقیقت اسلام به اهل کتاب تا زمانی که قوانین و احکام اسلام را محترم شمارند و دست به تحریکات بر ضد مسلمانان نزنند و تبلیغات مخالف اسلام نکنند، اجازه مىدهد که به صورت یک اقلیت سالم مذهبى با مسلمانان زندگى مسالمتآمیز داشته باشند، و یکى از نشانههاى تسلیم آنها در برابر این نوع همزیستى مسالمتآمیز، پرداخت «جزیه» است که یک نوع مالیات سرانه، می‌باشد.
