هفت ساله ازدواج کردم شوهرم درک کردم سخت نگرفتم توقع زیادی ازش نداشتم الانم توقع زیادی ندارم سال به سال لباس نمیخرم ولخرج نیستم اهل عمل و ارایش نیستم یه دخترم داریم بخاطر شغل همسرم جنوب زندگی میکنیم به شدت مردم خوب و مهربونی داره ازشون بدی ندیدیم اما اب وهواش برام خوب نیست اذیتم خونمون اونجا قدیمیه شب تا صبح بخاطر سوسک و مارمولک نمیخوابم از بس چندش و بزرگن منم ادمم دل دارم مگه چقد زنده ام همش سختی بکشم دخترای فامیل میبینم کلی ذوق دارن میگردن میپوشن عشق وحال میکنن ماهی ۵ تومن اجاره میدن الان به شوهرم میگم یا انتقالی بگیر بریم شهر خوش اب و هوا خونه اجاره کنیم یا شهر خودمون برام خونه بگیر خودت ماهی دوسه بار بیا بهمون سر بزن اما همش میگه نمیشه فقط به فکر آینده اس بابا من الان دارم زجر میکشم قول اینده میده ممکنه هیچکدوم نباشیم بهش گفتم باشه خونه گرفتی که هیچ نگرفتی منم نمیمونم
مقصر کیه؟حق ندارم تو زندگی نظر بدم نمیتونم یه زندگی و خواب راحت داشته باشم؟
